Pagina's

maandag 30 september 2013

Wie van de drie?

Mijn naam is …. Dat was altijd het intro bij het tv spelletje ‘Wie van de drie?’ Het tv programma werd vanaf 1963 twintig jaar door de AVRO uitgezonden. De herkenningsmelodie van Wie van de drie?  is Caravan van Wes Montgomery Het programma begon met drie schimmen achter een gordijn. Het gordijn werd opengedaan en de drie personen stelden zich voor, steeds met dezelfde naam. Vervolgens herhaalde de spelleider de naam en gaf een toelichting over het beroep hetgeen de desbetreffende persoon uitoefende. Vervolgens namen de kandidaten onder muziekbegeleiding plaats op hun stoelen tegenover de leden van het panel. Elk van de drie panelleden had een minuut de tijd om vragen te stellen aan de kandidaten. Vervolgens moesten de panelleden raden welke van de drie personen de echte was, door een bordje met het cijfer 1, 2 of 3 te tonen. Vervolgens moest de echte kandidaat opstaan. Ook stelden daarna de andere twee kandidaten zich voor, met hun echte naam en echte beroep (vaak een totaal ander beroep dan het beroep van de te raden kandidaat). De presentator die de show het langst, 11 jaar, heeft gepresenteerd is Herman Emmink. Ik moest deze week onwillekeurig denken aan dit tv spelletje denken toen ik en foto nam van mijn wijn huisdealer. Aan jullie de taak om de echte wijndealer uit de drie foto’s te pikken. Twee van hen zijn wijndrinkers en wellicht herkenbaar vanwege een eerdere blog. De winnaar kan bij mij in Pillac een fles uit de desbetreffende doos komen ophalen :).
Mijn naam is Dominique LeGrelle. Ik ben wijnverkoper in zuid Charentes. Ik woon in St. Romain en trek van huis naar huis in mijn omgeving. Ik loop het erf op en roep ‘Is er iemand?. Daarna bied ik de wijnen aan die mijn neef produceert in het Bordeaux gebied. Ik spreek ook Nederlands al is het beperkt tot ‘goede morgen’ en ‘goede middag’ Carel wijnwijndealerPaul wijn

zondag 29 september 2013

Ouwe jongens krentenbrood

Dat was het gevoel de afgelopen tijdens het bezoek van de twee oud studie genoten Carel (Carolus voor de liefhebber) en Paul. Met hen heb ik rond 1973 zo’n vier jaar doorgebracht als promovendus bij het toenmalige Reactor Carolus, Ineke, Paul en JoopCentrum Nederland (nu Energieonderzoek Centrum Nederland) in Petten. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje van promotie onderzoek onder supervisie van Hendrik Das. We noemden onszelf de neefjes van ome Henk. Ook Ineke, de vrouw van Carel was erbij nu en ook destijds vanwege haar werk als microbiologisch analiste op het ECN. Zij heeft zich na de ECN periode geworpen op een studie medicijnen en daarna ook gepromoveerd. Uiteraard werden de verhalen  van vroeger uitgewisseld waarbij de lachsalvo’s veelvuldig klonken. Opvallend was het dat namen van collega’s etc. weer snel boven water waren. Soms in een flits en soms duurde het ff langer. De bijna 40 jaren dat we elkaar niet meer gezien en gesproken hadden waren snel overbrugd. Ook bleek dat in ieders leven de nodige veranderingen zijn opgetreden in het werk en privé leven. Carel en Ineke konden slechts ruim een dag blijven maar Paul is tot vanochtend gebleven. Hernieuwd contact zal er zeker weer zijn. Nu weer veertig jaar wachten leek ons niet verstandig. Carel en Ineke wonen in Nederland en Paul woont zo’n 300 km oostwaarts van hier in Frankrijk. Een zeer korte videoimpressie van het weerzien staat hieronder. De neefjes en nichtje van ome Henk waren weer verenigd in la Douce France. Alleen het achterneefje Joost W (een student van mij destijds op ECN) blijft onbereikbaar ondanks verschillende pogingen via Facebook.

Kleinzoon Mats Mats 2was eergisteren jarig. Twee jaar is Mats alweer geworden. Hij genoot zichtbaar van zijn Nijntje taart met twee kaarsjes. En het uitpakken van zijn cadeau was ook een feest. Lekker het papier eraf scheuren om op die manier FKF-P-Mats-130927-2419zijn echte cadeau een loopfiets van zijn vader en moeder te ontdekken. Helaas kon ik er niet bij zijn maar mijn verjaardagskaart was gelukkig op tijd aangekomen. Blijft een pracht ventje en er komen steeds meer krullen in zijn haar net zoals bij zijn vader Edgar destijds en nu. Dus vol trots zet ik twee mooie foto’s gemaakt door Femke op deze blog.

maandag 23 september 2013

Credo et Magnificat

Het zijn overdag nog zomerse temperaturen hier in Pillac. Weliswaar is de temperatuur van het zwembad te laag om erin te gaan. Althans voor mij. Maar het liggen of zitten rondom het zwembad met ontbloot lijf kan prima. Wim camperDe wilde bloementuin raakt ook maar niet uitgebloeid. Verder zitten er de nodige rijpe vijgen aan de boom bij het ingangshek. Volgende week komt Joosje die plukken. Deze week bezoek van twee oud studie genoten van ruim 30 jaar geleden. Weer in contact meegekomen via Facebook. Maar daarover meer in deze week. Wim en Tineke zijn nu op pad met mijn camper naar Portugal. Afgelopen vrijdag hebben ze de camper opgehaald. Ik kreeg nog een maaltje wortels en pastinaak uit eigen tuin van Tineke en nog een doosje Domain Le Portrait eieren. Ze hebben al met al nog een goed camping seizoen gedraaid.
Gisteren ontdekte ik in Aubeterre sur Dronne weer bij toeval dat er in de kerkposter St. Denis in Montmoreau een Vivaldi concert ‘Credo et Magnificat’ werd gegeven. Mijn ontdekking was slechts 1 uur voor de aanvang. Maar het lukte om op tijd te arriveren. Circa 80 koorleden, drie solisten en een negenkoppig ensemble gaven een bijna twee uur durend concert. Karen Broughton (sopraan, dirigent van de koren) afkomstig uit Engeland en nu woonachtig in de Charente was naar mijn idee de drijvende kracht achter het geheel. De kerk zat weer vol. Misschien toch een idee voor de nieuwe Paus om meer muziek in de kerk te bieden. Het was genieten van de zeer herkenbare Vivaldi  muziek. Ik blijf het culturele leven hier in de Charente een interessant fenomeen vinden. Ruim voor de zomer tot en met erna zijn er allerlei culturele activiteiten (concerten, exposities, festivals). Opvallend is ook het grote aantal subsidie gevende instanties aan deze evenementen. Terwijl in Nederland de cultuur door bezuinigingen een koppie kleiner wordt gemaakt lijkt het hier gewoon alles door te gaan alsof er geen sprake is van crisis.

woensdag 18 september 2013

Herfst in Pillac

Na 11.5 uur rijden stond ik weer bij het hek van mijn huis in Pillac. De rit met vertrek vanuit Gouda van rond 10.00 verliep soepel. Vlot door België. Haast geen files in Parijs en zeer rustig op de grote wegen. Het laatste stuk via Poitiers naar Angoulême is altijd wat lastiger in het donker en met garage deurregen. Het ruikt herfst hier in Pillac. Het ziet er herfstachtig uit. Het mais is aan het verkleuren. Het miezert gedurende de dag. Maar het is aangenaam nu in het huis. Snel het nieuwe kleed van Ikea onder mijn zit- en werktafel gelegd. De eerste nieuwe deur van de luiken van de garage is erin gezet door Wim. Het frame waarin de luiken hangen bestaat uit drie dikke balken. Ook het betonnen oprijgedeelte is nieuw over de volle breedte. Solide constructie dus.
Voor mijn vertrek ook nog langs geweest bij Edgar, Femke en Mats. Mats verwelkomde ons al bij de voordeur. Hij was net klaar met zijn favoriete bezigheid: helpen met stofzuigen. Verder liet hij ons de twee nieuwe poezen zien. De jonge katertjes genaamd Bruce en Leo zien er ontzettend lief uit. Ze zaten parmantig bij en achter elkaar als echte broertjes. Mats had uiteraard ook wel oog voor het kadootje dat hij van Joosje kreeg. Heel behendig en met groot geduld pakte hij het kado uit. Hij keek nog eens extra in het pakpapier of alles er wel uit was. Maar ook het in elkaar leggen van een Nijntje puzzel gaat hem vlot af. Hij slaat met zijn vuistje op de stukjes als het goed past. Het bezoek werd feestelijk afgesloten nog als een verlaat verjaardags kado aan Edgar door een bezoek aan eetcafé van Piet Pann. Een café dat al heel lang in Schagen zijn domicilie heeft. De bediening was er uiterst vriendelijk. En Mats genoot van zijn kindermenu frietjes, mini-frikadellen, appelmoes. En wij genoten weer van Mats. Zijn zelfstandig eten en lekker de frietjes breken en in de appelmoes dopen waren een groot genoot om naar te kijken. Daarna nog ff kiekeboe spelen. Een spel dat van generatie op generatie is gegaan en door zal blijven gaan. Wie kent het niet? Heerlijk toch om te zien hoe die manier het leven wordt doorgegeven. Geniet van de video waardoor jullie het bezoek mee kunnen beleven.

maandag 16 september 2013

Hiep hiep hoera

Neeltje, Nelemarie, Neel of hoe je haar ook noemt is 80 jaar geworden en still alive and kicking. Ze roeit fanatiek alsof ze 25 is. Ze bridge de andere spelers van Neel worsttafel. Is nog steeds actief in haar tuin en zorgt goed voor haar ‘kostgangers’. Verder heeft ze nog steeds roken als hobby. En nu was het zo ver een familie feestje in restaurant Wet and Wild aan de Zegerplas in Alphen. En het werd een wild partijtje. ‘Wet’ was het al want het regende lekker buiten. Ik mocht namens Unox de super rookworst overhandigen aan de 80 jarige. De aanwezigen namen graag aan dat Unox deze unieke actie ‘Voor elk 80 jarige een rookworst’ recent heeft gestart. En zo geschiedde. Een van Nelemarie dochters Peronne nam het openingswoord voor haar rekening en na de felicitaties werd een proost uitgebracht. Neel, gekleed in een zeer fleurige en kleurige outfit,  genoot glunderend van de schare rond om haar heen. De zusjes zoals we vaak haar dochters noemen (Marjolijn, Arienne en Peronne) met partners, haar kleinkinderen en nog wat aangewaaid volk zaten rondom de lange tafel. Nadat ieder zij natje had gekregen werd de keuze van het vlPure teaees of vis menu gemaakt. Het werd een smikkel en smul partij die afgesloten werd met een grand dessert voor iedereen. Nog wat koffie en voor Peronne organic Earl gray thee van de firma VanCrombruggen uit België. Weet u wel België dat land waarover ik twijfelde in één van mijn vorige blogs. Helaas wat we ook deden er kwam geen kleur en geen smaak aan de thee. Zelfs bij een tweede verse bak bleef het hete water gewoon water. Alle thee deskundigen waren het erover eens. Slecht product. Inmiddels heb ik een email verzonden naar de Belgische leverancier gezonden en mijn twijfels geuit. Hieronder nog een korte impressie van het etentje en Neeltje bedankt!

 

zaterdag 14 september 2013

Anders …

… is Korianders. En dat is zo. Korianders is een restaurant in Rhenen waar het beste uit de keukens van Europa en Azië elkaar ontmoeten volgens de tekst op hun website. Dit restaurant stond al een tijdje op mijn lijstje voor een bezoek. Onze verwachtingen waren dan ook hoog gespannen mede door de beschrijving van de website, hun behaalde prijzen en recensies van gasten. Bij binnenkomst krijg je al meteen een goed gevoel door de sfeervolle gebalanceerde inrichting. De voorgerechten werd uitgeserveerd door een van de koks. Aan ons tafeltje Roy de zoon van Wim en Tineke. En in deze rol als kok-ober combineerde hij wat Tineke doet als de chef-kok van Domaine Le Portrait en Wim als de gerant van Domaine le Portrait. Mijn voorgerecht Vitelo & Tonato was verrassend kabeljauwanders kwa uiterlijk en smaak dan ik gewend ben van deze klassieker. Prima van kwaliteit en de totale hoeveelheid zou als entree zelfs iets minder gekund hebben. Mijn hoofgerecht Kabeljauw & Paprika zag er mooi uit. Kabeljauw prima gegaard op de huid en daarbij een puree met stokvis. De prei stukjes waren ook prima gekruid op verschillende manieren. Helaas het kleine stukje tempura van spiering was ranzig. Jammer omdat een ranzige smaak ff blijft hangen. Dus maar even goed spoelen met een heerlijk Chileense biologische wijn. De beschrijving van mijn nagerecht Pavlova & Tropisch fruit riep op voorhand al een Pavlov reactie op. De meringue van het voorgerecht verdween door mijn speeksel in mijn mond als sneeuw voor de zon. De combinatie Entrecote & Stoofvleesentrecote en stoofvlees als hoofdgerecht voor mijn disgenoten Joosje en Natasja was ook anders. De bijgaande garam masala hollandaise saus viel op in positieve zin. Het MRY rund gebruikt voor de entrecote was iets minder mals dan verwacht was.  We waren het erover eens prima restaurant maar de verwachtingen op basis website en recensies naar dat iets extra werden niet helemaal gehaald. Het grote aantal kleine ingrediënten rondom de hoofdcomponent van elk gerecht kwam niet goed over het voetlicht. Verder zou het bij de presentatie van ieder gerecht aardig zijn dat de bediening nog even aangeeft wat men op het bord heeft werkneergelegd. Dat zou helpen om de bedoelde smaak sensaties nog wat te onderbouwen. Maar we zijn misschien ook wel wat verwende lekkerbekken geworden in de loop der tijd.
Anders was ook de tentoonstelling in het Haags Gemeentemuseum die bezocht werd in vorig weekend. Bert Kreuk, een kunstverzamelaar, had de vrije hand van de directie om zijn tentoonstelling te laten zien van grensverleggende conceptuele kunst van jonge werk2kunstenaars ‘Transforming the Known’. Het was een indrukwekkend geheel. Verrassende doeken (zie foto’s), objecten en stijlen van kunst van kunstenaars uit verschillende delen van de wereld. Verder was er een gratis catalogus waarin de werken en gebruikte stijlen beschreven werd. Duidelijk anders dan de tentoonstelling waarin het werk ‘Prosumer (=producent en consument)’ te zien was van David Jablonowski. Sorry om te zeggen als kunst consument maar de getoonde videokunst kwam wat mij betreft nog steeds niet boven het niveau uit van videobeelden op objecten te projecteren. Dat moet toch Korianders kunnen.

zaterdag 7 september 2013

België

Ik heb getwijfeld over België. Het liedje België van het Goede Doel uit 1982 denderde afgelopen donderdag door mijn hoofd tijdens de laatste fase van mijn terugreis vanuit Pillac. De vakantie met Tia zat er op. Om 06.30 vertrok ik met Tia in haar hokje in de Fiat Doblo. Het was fris en net voorbij Angoulême kwam de zon op en werd het allengs warmer en warmer. De reis verliep voorspoedig. Parijs werd probleemloos genomen in lunchtijd. Eenmaal Lille naderend ging ik richting Gent om op die manier de rondweg van Lille te mijden. Dan kom je België binnen via de oude grensovergang. Nog geen twee honderd meter over de grens wordt het bord al vertoond ‘Route degradee’. En inderdaad het wegdek was een lappen deken van teerstukken. Het comfort van de goede Franse tolwegen was volledig verdwenen. Dat zet zich voort op de E403. Eens een 2 borden net na elkaarparadepaardje om over te rijden. Nu volop scheuren in het wegdek. Kennelijk geen geld of geen prioriteit om het te verbeteren. Daartegenover hadden de Belgen wel geld over om op deze weg tot tweemaal toe van dubbele wegwijzering te voorzien. De foto's genomen tijdens rijden vormen het bewijs. Twee identieke borden staan nog geen 2 meter van elkaar op 1500 meter voor afslag naar Gent. En ve2 borden nogmaals vergrootrderop zo’n 500 meter voor afslag Gent herhaalt zich het geheel nogmaals. Maar dan zo’n 20 meter ertussen. Ze kregen zeker twee borden voor de prijs van één. Of een kwestie van slecht management. Of zijn de Belgen nu echt niet zo slim als we vaak beschrijven. Ik zal de oorzaak van de dubbele borden wel nooit weten komen. Eenmaal in de buurt van Antwerpen hield de voorspoedige reis op. File voor de Kennedy tunnel en verderop op weg net IJzelbuiten Antwerpen opnieuw. Beide helaas door tragische ongelukken althans zo zag het eruit. Het was een zeer warme dag waarbij de mussen van het dak afvallen. Maar de Belgen denken er anders over getuige het verkeersbord in de buurt van Sint Job-in-het-Goor. Overigens wat een heerlijke echte Belgische naam. Men verwachtte kennelijk ijzel terwijl het ongeveer 30C was. België, ik heb getwijfeld over België. Maar nu niet meer! Ik weet het zeker. Je bent er zo door  heen en gewoon heel hard het liedje van het Goede doel zingen:
Ik heb getwijfeld over België
Omdat iedereen daar lacht
Ik heb getwijfeld over België
Want dat taaltje is zo zacht
Ik stond zelfs in dubio
Maar ik nam geen enkel risico
Ik heb getwijfeld over België
Ik stond zelfs in dubio
Maar ik nam geen enkel risico
Ik heb getwijfeld over België
België, België, België, Bel-gi-je

woensdag 4 september 2013

De herinnering blijft

Het is vandaag een jaar geleden dat mijn op één na oudste broer Wout overleed. Toen ik destijds op Schiphol in de namiddag arriveerde vanuit Tromsø via Oslo kreeg het telefonisch bericht dat hij overleden was. Ik was net te laat om nog afscheid van hem te nemen in levende lijve. Een paar weken daarvoor had ik hem nog bezocht. Ik weet nog hoe enthousiast hij was dat ik het goed voor mekaar had nu ik kon stoppen met werken en gaan wonen in Frankrijk. Het praten viel Joop, Wout en Henkhem destijds al zwaar maar zijn helderheid van geest en zijn opgewektheid zijn altijd gebleven ook in die laatste fase van zijn leven. Wout was voor mij altijd de grote broer. Er zat op de dag af 7.5 jaar leeftijdsverschil tussen ons. Ik was een nakomertje zoals men dat noemde. In de vroege jaren van ons bestaan liet mijn moeder altijd bij een fotograaf foto’s maken van haar drie jongens (Henk, Wout en ik, vrnl op foto). Niks geen digitale foto’s maar degelijk studiowerk. Ik bekijk sommige van die foto’s nog regelmatig. En dus ook op Wout straaljagereen dag als vandaag. Ze zijn veelzeggend persoonlijk en ook over die tijd. De haartjes netjes gekamd en vaak eigen gebreide truien aan. Bij de foto van Wout met vliegtuig vertelde mijn moeder steevast het verhaal dat Wout toen hij jong kind was de j niet goed kon uitspreken. Hij zei dan straalgager in plaats van straaljager. Wout had ook wel iets rebels over zich. De foto gemaakt voor het ouderlijk huis in de Gildstraat (Utrecht) straalt dat ook wel uit. In zijn Wout Gildstraatietwat te grote colbertje staat hij met zijn handen in de zij. Wie doet me wat? zie je hem denken. Rechts in de deurpost nog een heel klein stukje van mijn moeders jurk zichtbaar. Alles zwart-wit. Overigens zwart-wit foto’s ontwikkelen en afdrukken heb ik destijds ook geleerd van Wout in de doka op zolder in de Gildstraat. Mooie herinneringen die blijven.

dinsdag 3 september 2013

Ronde van Les Côtes

Vandaag is de ronde van Les Côtes verreden. Het deelnemersveld bestond uit ondergetekende. Ik duld geen tegenstanders :). De inschrijving die Joop Helm finaluitsluitend openstond voor rode Vespa’s had geen andere kandidaten opgeleverd. Het was een bijzonder ronde omdat ik nu eens de mini camera kon uittesten op mijn mijn Vespa. Via een ingenieus zuignap systeem kon ik de camera op verschillende plekken van de Vespa monteren. Voorwaarde is dat het oppervlak schoon en vlak is. Dus de camera heb ik gebruikt aan de achter zijkant waardoor een lage camera positie bereikt kon worden. Verder op de km teller gemonteerd met camera naar mijn fanatieke coureursgezicht. En op de voorzijde van de Vespa met een midden positie naar voren en een lage positie bij het wiel. Omdat het terrein van Les Cotes verre van perfect vlak is zijn er dus veel trillingen in het beeld te zien bij vrijwel alle positie. Uiteraard hangt het af van hoe hard men rijdt. De camera gebruiken op verharde wegen zal uiteraard een veel beter beeld opleveren. Maar de effecten die men kan met deze camera op verschillende posities blijft geinig. Dus ik was weer een middagje van de straat met opnamen maken, monteren en uploaden.

Verder maakten Duitse kennissen (Martina en Michael) hier woonachtig vlakbij St Severin  me attent op het jaarlijks kamkamer muziekermuziek festival in Chalais in mei-juni. Dit jaar werd het festival voor 5de keer gehouden. Ik heb het helaas gemist. Maar volgend jaar zal ik het zeker gaan bijwonen. De website is erg indrukwekkend. Verder kun je actief vrijwilliger zijn heb ik van Martina begrepen. Dus wie weet kan ik wat betekenen tezijnertijd. Verder ijsjewil ik jullie even op de hoogte brengen van een nieuw Magnum chocolade bekerijsje. Ik zag het vanmiddag staan in Super U. Dus ik moest er wel twee meenemen. Een om te testen en de ander om een paar dagen later te eten als de test goed uitpakt. Het weer nog steeds zeer zomers rechtvaardigt ook het eten van ijs.
 

zondag 1 september 2013

GoPro

Be a HERO luidt de advertentie tekst voor de mini videocamera die vooral gepromoot wordt voor het filmen, vaak met een groothoek perspectief, van actie gerichte activiteiten (skiën, waterskiën, bergbeklimmen, autoracen). Ik heb zo’n hebbedingetje ook enige tijd geleden aangeschaft. Ofschoon ik geen skiër, waterskiër, bergbeklimmer of autoracer ben kan je er veel lol van hebben. Vandaag maar eens Tia GoProuitgeprobeerd in de saaie Fiat Doblo tijdens een ritje met Tia. Zij gaat vaak mee naar de bakker om croissants en stokbrood te halen. Ze staat dan veilig in haar tuigje vast op de achterbank en gluurt dan parmantig tussen de twee voorstoelen naar buiten. Ze doet overkomen alsof ze het hele landschap in haar opneemt. Ze vindt dat prachtig. Zij is dus voor mij de HERO in het testfilmpje dat ik vandaag gemaakt heb. In een rondje Pillac en omstreken heb ik de camera ook nog uitgetest door deze in een speciale zuigkop behuizing op motorkap te plaatsen en op de zijkant van de Doblo. Je hebt dan wel het gevoel van zal het wel blijven zitten. Maar dat doet het. Door de groothoeklens krijg je ook de fraaie vertekening van het beeld. Cool hoor! En zo kwamen we de eerste September 2013 door met een autoritje en daarna wat videomontage. Voor de rest genieten van de zon en zondagsrust. Kijk nog ff naar de video.