Het is vandaag een jaar geleden dat mijn op één na oudste broer Wout overleed. Toen ik destijds op Schiphol in de namiddag arriveerde vanuit Tromsø via Oslo kreeg het telefonisch bericht dat hij overleden was. Ik was net te laat om nog afscheid van hem te nemen in levende lijve. Een paar weken daarvoor had ik hem nog bezocht. Ik weet nog hoe enthousiast hij was dat ik het goed voor mekaar had nu ik kon stoppen met werken en gaan wonen in Frankrijk. Het praten viel 
hem destijds al zwaar maar zijn helderheid van geest en zijn opgewektheid zijn altijd gebleven ook in die laatste fase van zijn leven. Wout was voor mij altijd de grote broer. Er zat op de dag af 7.5 jaar leeftijdsverschil tussen ons. Ik was een nakomertje zoals men dat noemde. In de vroege jaren van ons bestaan liet mijn moeder altijd bij een fotograaf foto’s maken van haar drie jongens (Henk, Wout en ik, vrnl op foto). Niks geen digitale foto’s maar degelijk studiowerk. Ik bekijk sommige van die foto’s nog regelmatig. En dus ook op 
een dag als vandaag. Ze zijn veelzeggend persoonlijk en ook over die tijd. De haartjes netjes gekamd en vaak eigen gebreide truien aan. Bij de foto van Wout met vliegtuig vertelde mijn moeder steevast het verhaal dat Wout toen hij jong kind was de j niet goed kon uitspreken. Hij zei dan straalgager in plaats van straaljager. Wout had ook wel iets rebels over zich. De foto gemaakt voor het ouderlijk huis in de Gildstraat (Utrecht) straalt dat ook wel uit. In zijn 
ietwat te grote colbertje staat hij met zijn handen in de zij. Wie doet me wat? zie je hem denken. Rechts in de deurpost nog een heel klein stukje van mijn moeders jurk zichtbaar. Alles zwart-wit. Overigens zwart-wit foto’s ontwikkelen en afdrukken heb ik destijds ook geleerd van Wout in de doka op zolder in de Gildstraat. Mooie herinneringen die blijven.
hem destijds al zwaar maar zijn helderheid van geest en zijn opgewektheid zijn altijd gebleven ook in die laatste fase van zijn leven. Wout was voor mij altijd de grote broer. Er zat op de dag af 7.5 jaar leeftijdsverschil tussen ons. Ik was een nakomertje zoals men dat noemde. In de vroege jaren van ons bestaan liet mijn moeder altijd bij een fotograaf foto’s maken van haar drie jongens (Henk, Wout en ik, vrnl op foto). Niks geen digitale foto’s maar degelijk studiowerk. Ik bekijk sommige van die foto’s nog regelmatig. En dus ook op 
een dag als vandaag. Ze zijn veelzeggend persoonlijk en ook over die tijd. De haartjes netjes gekamd en vaak eigen gebreide truien aan. Bij de foto van Wout met vliegtuig vertelde mijn moeder steevast het verhaal dat Wout toen hij jong kind was de j niet goed kon uitspreken. Hij zei dan straalgager in plaats van straaljager. Wout had ook wel iets rebels over zich. De foto gemaakt voor het ouderlijk huis in de Gildstraat (Utrecht) straalt dat ook wel uit. In zijn 
ietwat te grote colbertje staat hij met zijn handen in de zij. Wie doet me wat? zie je hem denken. Rechts in de deurpost nog een heel klein stukje van mijn moeders jurk zichtbaar. Alles zwart-wit. Overigens zwart-wit foto’s ontwikkelen en afdrukken heb ik destijds ook geleerd van Wout in de doka op zolder in de Gildstraat. Mooie herinneringen die blijven.
4 opmerkingen:
Huilend achter de PC lees ik je blog. Wat mooi.
Dat van die J en G wist ik niet maar kan ik me zo goed voorstellen bij papa.
Liefs Marleen
Mooi geschreven oom Joop, kippenvel en tranenmoment ook hier.
Dat papa trots op zijn jonge broertje was, dat weet ik wel zeker! Hij genoot volop van je verhalen, de foto's, de telefoontjes en de bezoeken. Hij vertelde ons daar dan ook altijd weer (smakelijk en breed lachend) over. Hij had dan van die kleine glimmende pretoogjes.
Des te triester is het dat je het die laatste dag net niet op tijd redde, maar zo fijn dat je er pas daarvoor nog geweest bent.
Ik vind het fijn om op deze manier toch nog wat van papa mee te krijgen en ook te herkennen in jou en oom Henk.
Liefs Lisette
Wat fijn dat je die herinneringen en foto's hebt, Joop. Koester ze!
Jeg kan se hvem lille Mats ligner på :-)
GB
Een reactie posten