Stad en land afgelopen

Om mijn filmscherm opstelling verder te realiseren heb ik wel een doek nodig om op te hangen. Dus op zoek naar een laken voor een lits jumeaux of twee persoonsbed. Daarvoor naar Riberac getogen. Helaas bij de supermarket van LeClerc had men alleen hoeslakens. Dan maar naar GiFi, een zaak waar veelal in mijn ogen prullaria worden verkocht voor een lage prijs. De kwaliteit is er dan ook na. Ook daar geen succes. Ten einde raad ging ik naar een echte dumpzaak. Ik was er al eens geweest en weer gillend uitgegaan. En wat vond ik …. een echt wit laken (drap plat) van de juiste afmetingen. Dus morgen maar eens ophangen en een proefprojectie doen. Bij de afslag naar de weg die naar mijn huis leidt stond het vrolijke bord van het feestcomite van Pillac weer opgesteld. Zoals gebruikelijk met het jaarlijkse feestprogramma op een A4tje. Absoluut onleesbaar vanaf de weg. Dus je vraagt je af wat het nut er van is op die manier. Even uit de auto gestapt om te lezen hoe feestelijk het programma is. Het was weer copy and paste van 2015 en 2014 en …. Een wandeling met maaltijd, springkussens voor de kinderen, markt van de locale producten, jeu des boules wedstrijd en vuurwerk. Ik kan me er nu al op verheugen schreef ik met een glimlach.

Tweetalig

Gisterenavond een bijeenkomst bij Cafe Pluche bijgewoond. Dit keer had men vooraf aan de bijeenkomst een maaltijd. Bij binnenkomst begon men net aan de kofie met eigen gemaakte appeltaart. Dus daar kon ik bij aanschuiven. De bijeenkomst was matig bezocht. Slechts een kleine 15 personen liet zijn of haar gezicht zien. Het onderwerp sprak kennelijk weinig mensen aan. Het ging over schoolvormen gebaseerd op Montessori of Freinet onderwijs maar voornamelijk over tweetalig onderwijs. En eigenlijk voornamelijk over occitaans als de tweede taal. Occitaans, historisch ook wel langue d'oc of Provençaals genoemd, is een verzamelnaam voor een aantal nauw verwante streektalen, waaronder Provençaals en Gascons, die gesproken worden in Zuid-Frankrijk en kleine aangrenzende gebieden in Spanje en Italië. Het taalgebied van deze streektalen wordt Occitanië genoemd. De avond begon met een documentaire over deze vorm van tweetalig onderwijs die ik nog kon volgen. Maar bij het debat erna moest ik volledig afhaken. Een van de docenten bracht onderuit gezakt op een stoel de werkwijze van hun school naar voren. Hij had kennelijk nog nooit gehoord van Power Point als middel om een verhaal helder te presenteren. Ik vraag me trouwens af of al die leerlingen die occitaans leren niet beter Engels als tweede taal kunnen leren. Lijkt me dat ze daar veel meer aan hebben in deze maatschappij. Ik vind het altijd weer schrikbarend hoe weinig Fransen de Engelse taal kunnen spreken. Ik begrijp best dat het occitaans uit historisch culturele overwegingen belangrijk is. Maar zoals ook bleek uit de documentaire veel van de ouders van deze kinderen spreken zelf ook geen occitaans. Ik ben maar stilletjes vertrokken zonder ook maar een woord occitaans geleerd te hebben.

Muziek en geen afwas

Gisterenavond ben ik voor de tweede keer neergestreken in bistro Verticalle in Verteillac. Na al het onkruid wieden heb ik mezelf getrakteerd op een etentje. Al op enige afstand van het restaurant kon ik al horen dat het er een levendige bedoeling was. Muziekklanken kwamen me tegemoet. Eenmaal binnen bleek het volle bak te zijn. De uitbaatster kon men nog net het laatste vrije tafel aanbieden dicht bij de muziek. De zanger en gitarist was een bekende. Ik heb hem al een aantal keren gezien met zijn trio. Ditmaal was hij slechts met een nieuwe sologitarist. De zanger heeft een compleet arsenaal van jaren 60-70 liedjes op zijn programma staan. Onvermoeibaar speelden ze tot klokke negen uur. De uitbaatster maakte me duidelijk dat het vaste menu voor de avond helaas uitverkocht was. Dus kon ik uit een uitgebreide pizza menukaart kiezen. De pizza Espagnol sprak me wel aan en ik liet ze  nog wat extra tonijn toevoegen. Het bleek een prima keuze te zijn. Prima bodem en een smakelijk geheel van ingredienten. De rode huiswijn smaakte ook prima. Na het toetje en een espresso kon ik wel gelaafd het pand weer verlaten. De kosten waren net als de eerste keer bijzonder acceptabel. Voor 28 euro eten, wijn, muziek en geen afwas doen. Het leven bevalt prima zo. De foto is er een getuige van.

Zweten

Dat ga je ervan doen. Het moest er eindelijk eens van komen. Mijn grond rondom het huis is aan drie kanten omgeven met een kleine meter lager gelegen agrarische grond. Er staat nu winterhaver op. De overgang van mijn grond naar de landbouwgrond is vrij steil. Dat betekent dat ik altijd met de motormaaier uit de kant blijf om te voorkomen dat ik er vanaf glijd. Het houdt wel in dat het steile stuk lastiger is om bij te houden. Het wemelt er dan ook van het onkruid en vooral veel brandnetels. Wat groeit dat spul. Vandaag moest het dan maar eens van komen om de ‘haag’ onkruid een behoorlijk koppie kleiner te maken. Gewapend met kantentrimmer en beschermkap aan de slag. Zwaar werk en dus na een paar minuten voel je het zweet al over je hele lichaam lopen. Maar de achterkant van het terrein is nu in een eerste fase gedaan. Morgen de zijkant en dan nog een tweede bijwerkfase. Inmiddels heb ik mijn trailer over de renovatie van het huis in Epeluche ook gemaakt. Ik heb me laten inspireren door de wat dramatische muziek van de film Marseille waarin Gerard Depardieu optrad. Hij heeft overigens niets met de renovatie te maken.

Breng die rozen naar …

… Sandra was het liedje dat Ronny Tober in 1971 zong. De rozen bij de Bergerie zouden daar best voor in aanmerking kunnen komen. Want ze zijn mooi. De struik is door Joosje in de afgelopen jaren weer nieuw leven ingeblazen. De struik staat nu in bloei. Jammer dat af en toe heftige buien roet in het eten gooien. De kwetsbare rozen hebben dan het wel zwaar. We hopen op beter weer. Vandaag heb ik de video over renovatie van het huis in Epeluche afgerond. Ook heb ik zelf een poster ontworpen want helaas kon de vaste ontwerpster bij Cafe Pluche er geen tijd voor vrij maken. Het is belangrijk dat de vertoning van de film zo snel mogelijk aangekondigd wordt zodat we op een maximale bezetting kunnen rekenen op 7 juni. Dus als je in de buurt bent schroom niet om te komen. De rode loper ligt uit.

Oude verhalen

Vanochtend na het ontbijt nam ik afscheid van Paul die hier een paar dagen vertoefde. We kennen elkaar vanaf de periode in de jaren 70 toen we beide aan ons proefschrift werkten bij het ECN in Petten. Gezamenlijke interesses en het zelfde gevoel voor humor maakten ons vrienden. En zoals nu blijkt voor ‘t leven. Vele jaren waren we elkaar uit het oog verloren maar door Facebook hebben we elkaar een aantal jaren geleden weer gevonden. En toen bleek dat we ‘slechts’ 400 km van elkaar woonden in Frankrijk. Regelmatig kontakt via Facebook, de telefoon en af en toe een bezoek houdt de vriendschap op niveau. We bezochten het blues concert van Sib & The Ten Strings bij Cafe Pluche. Het concert voldeed niet helemaal aan onze verwachtingen. Een drietal muzikanten brachten meer balads ten gehore dan blues. Het klonk allemaal wat hetzelfde en het was meer een opvulling van een verhaal dat de zanger vertelde over zijn grote voorbeeld Calvin Russell afkomstig uit Australie. Dat werd mij pas duidelijk vandaag via wat googlen. We hebben ons best vermaakt. Eerst nog wat in de late avondzon en een wijntje en daarna het concert. De zaterdag verder bijgepraat en uiteraard kwamen er ook oude verhalen tevoor schijn. Ook konden we heerlijk genieten van de zon. Helaas was dat voor slechts 1 dag want vannacht werden we weer getrakteerd op onweer en regen. En dat rot weer houdt nog even aan. Ik kan voorlopig de besproeiingsinstallatie voor de tuinen op non-aktief zetten. Water genoeg en hieronder nog een video met een nummer dat Sib voor ons zong.

Puntjes op de i

Vandaag de eerste puntjes op de i gezet voor wat betreft de film over de renovatie van het huis in Epeluche. De totale lengte van de film bedraagt bijna 19 minuten. Het gaat nu nog om het bijwerken van wat schoonheidsfoutjes. Natasja en Wino hebben me geholpen voor de eindtekst die ik wil vertonen onderbouwd met mooie dramatische muziek. Daarvoor kreeg ik een mooi stuk muziek van Jurgen. Fijn dat ik zo kan terugvallen op hulp in mijn omgeving. En Joosje was de positief kritische kijkster tijdens de montage. Het aantal blaadjes met aantekeningen tijdens de montage waren talrijk. Maar nu nog maar 1 blaadje met de laatste punten waar aandacht aan besteed moet worden. Verder heb ik iemand bij Cafe Pluche gevraagd om een poster te maken. Gebruikelijk bij onze aktiviteiten. Poster zal verspreid worden via allerlei verkooppunten in omliggende dorpen. Ook moet ik nog wat zwart landbouwzeil kopen om de ramen in de commune locale te verduisteren. Inmiddels heeft iemand me uit een andere gemeente benaderd of ik daar ook een Memoire locale video wil maken. Men had gehoord van mijn activiteiten voor Cafe Pluche. Leuk zo’n verzoek maar ik wil wel ervoor zorgen dat ik er geen onbetaalde dagtaak krijg aan het videowerk. Dus dat verzoek hou ik nog in beraad. Trouwens de Memoire locale film bij Cafe Pluche is nog lang niet af. Dus komende tijd kan ik nog heel wat puntjes op de i zetten.

Slag geslagen

Vandaag hebben we bij Jardin Vert onze slag geslagen met de aankoop van een Gardena besproeiings uitrusting. De tuintjes bij het zwembad en de bergerie zijn helemaal op orde. Er staan veel mooie planten in en die verdienen ook een druppie water als ik er niet ben. En Gardena heeft daar wel een oplossing voor. Wat zeg ik een heleboel oplossingen. Voordat je het weet ben je het spoor bijster. Maar dankzij zorgvuldig speurwerk van tuinexpert Joosje zijn we nu voorzien van een ‘computer’ gestuurd besproeiingsplan. Een schakelklok op de kraan die in verbinding met een sproeier tussen de planten. Elke dag wordt er gesproeid op een door ons gewenst tijdstip en gedurende een door ons gewenste periode. Dus de plantjes en struiken komen nooit meer een druppie te kort. Ook hebben we nog een bezoekje gebracht aan de jaarlijkse ‘floriade’ van Riberac. In de grote tuin van het Openbare Werken stond een groot aantal standhouders met hun rozen planten, vetplanten en heel veel andere planten. Via een heerlijk kneuterig entree hokje en een entree van 1 euro per persoon mochten we naar binnen waar we welkom werden geheten door vogelverschrikkeraars. Het was er gezellig druk op de eerste pinksterdag. Ook hier kochten we nog twee planten voor in de tuin want water geven is nu een fluitje van een cent geworden. Verder heb ik me in de Pinksterdagen druk bezig gehouden met de montage van de film over de renovatie van het huis in Epeluche. Ook Natasja en Wino zijn ingeschakeld als het gaat vertalen van Frans naar Nederlands en omgekeerd. De premiere is nu gepland voor 13 juni. Nog het nodige werk  te doen. Poster maken en de vertoning in de zaal uittesten. Ik hoop dat er veel mensen komen kijken. Tot slot, een lieve foto van Lotte gemaakt door Femke. Lotte zit lekker mee te lachen tijdens haar verblijf met de Pinksteren op Ameland. Bij het zien van de foto begin ik zelf ook elke keer te glimlachen.

Spaanse herberg

Ik heb er geen andere woorden voor. Maar het is druilerig weer de afgelopen dagen in Pillac. Nog nooit zo’n slechte periode in mei gehad. Dus brengen we veel van onze tijd binnen door. Daarom volop in de slag met de eindmontage van de video over de renovatie van het huis in Epeluche. Door toeval kon ik nog de nodige interviews doen met een aantal betrokkenen van project. Wel wat lastig als je niet voor 100% de taal beheerst. Ik heb veel en mooi video materiaal tot mijn beschikking. De band met het bouwteam en begeleiders (zie foto) is gegroeid in de afgelopen maanden. Men heeft in mijn ogen een mooi stuk werk afgeleverd in een heel gemoedelijke sfeer. Deze werklozen hebben naar mijn idee ‘recht’ op een goed betaalde arbeidsplaats in de Franse maatschappij. De praktijk zal wel anders zijn. Nu in overleg met Cafe Pluche over de premiere van de film in begin Juli. Afgelopen donderdag avond was er ook een plenaire vergadering van Cafe Pluche. Zowaar met agenda vooraf en goed voorbereid. En de penningmeester als voorzitter die het al met al beter en strakker leidde. Niet dat een vluggertje was want de inrichting van de schuur (zie foto), waar ons Cafe tezijnertijd  gehuisvest zal zijn vergde veel discussie. Bovendien heftig of er wel of niet een mobiele keuken zou moeten komen. Nu gaat er verder onderhandeld worden met de gemeente over onze huurderspositie. Na vergaderen is het goede gewoonte om te eten. De maaltijd was aangekondigd als ‘repas type auberge Espagnol’. Kortom Joosje en ik hadden ons verheugd op allerlei soorten tapas. De tafel werd nog voor zo’n kleine 15 personen gedekt. En toen kwamen uit de tassen de hapjes. Verschillende soorten salades, geitenkaas, brie, piza en stokbrood. Weinig Spaans …. en toen kwamen we er ook achter dat repas auberge Espagnol betekent dat iedereen wat meeneemt voor de maaltijd. En wij hadden dus alleen ons zelf meegebracht. Geen probleem, er was genoeg en het smaakte prima zo laat in de avond. Ole.

Lijstje

Het tweede interview met Emile, de ruim 90 jarige inwoner van Comberanche & Epeluche, zit erop. Hij zat er al weer helemaal klaar voor in zijn kamer van het verzorgings- annex ziekenhuis. We hebben ons lijstje met onderwerpen kunnen afwerken. Dus nu gaan we verder met monteren. Het blijft jammer dat er geen ondersteunend materiaal is in de vorm van foto’s uit de oude doos. Overigens kwam ik er niet helemaal opgewekt vandaan omdat er op de desbetreffende afdeling heel veel mensen ‘leven’ zonder te beseffen dat ze nog leven had ik de indruk. Ook het gebouw zag er van binnen niet altijd vrolijk uit. Vrijwel geen enkele versiering aan de wanden. En wat er hing was het aanzien niet waard. Jammer dat men daar kennelijk geen oog, geld of wat voor heeft. Enorm vrolijk werd ik wel van een videootje en foto’s die Femke rondstuurde. Op de video kon je zien hoe Lotte bijna omrolde van het lachen door het vermaak van haar grotere broer Mats. Wat een heerlijk gezicht om die twee kleinkinderen zo te zien. Ze zaten lekker buiten in de tuin en genoten van het zomerse weer in Nederland. Dat weer laat hier nogal wat te wensen over. Wel zon maar ook een frisse wind die het buiten vertoeven niet aangenaam maakt. Maar vrolijk zijn we wel.

Langzaam maar zeker

Gisterenavond kwam een klein team van de werkgroep Memoire Locale van Cafe Pluche bij mij thuis om het eerste opgenomen video interview met een ruim 90 jarige inwoner van Comberanche en Epeluche door te nemen. Het was een leuke Franse ervaring. Zoals gebruikelijk kwam men niet op tijd. Het eerste groepje was een kwartiertje later en de tweede groep een uur. De laatste groep had ook moeite om mijn adres te vinden ondanks uitgebreide informatie vooraf toegezonden inclusief foto van mijn huis. Verder kwam het vermoeden dat Joosje al had uit. Men had wijn, pate en rauwe ham meegebracht. Men was ervan uitgegaan dat we nog samen een maaltijd zouden gebruiken. Wij niet dus en hadden een uur eerder al uitgebreid gegeten. Nu kwam het aan op improviseren. En Joosje is daar een meester in. Gelukkig hadden we nog wat stokbrood over, verder het nodige beleg, wijn en een heerlijke Italiaanse taart die Joosje gebakken had. Ook waren ze met wat meer personen gekomen dan waarover we eerder gesproken hadden. Maar hoe meer zielen hoe meer vreugd! En zo begonnen we een kleine twee uur later aan het bekijken van de video opnamen in mijn studio. Men vond vrijwel  alles interessant wat Emile vertelde. En ik ben goed geholpen met een overzicht van de onderwerpen die Emile besprak en op welk moment in de opnamen. Ruim na elven vertrok de gezellige club weer. Wij een ervaring rijker. Nu op naar fase twee in deze video productie. Een tweede interview met Emile aanstaande zaterdag voor nog wat ontbrekende onderwerpen.