Opgeruimd staat netjes

Elke donderdag rond 09.45 hoor ik het piepende geluid van de vuilniswagen die achteruit mijn korte toegangspad naar Les Cotes opdraait. Even  later het wegrijdende geluid van de wagen. Het enige wat overblijft is een stilleven van de leeggemaakte vuilnistonnen. Netjes op zijn kop gezet met de deksels er naast. Opgeruimd staat netjes. De gangkast in de hal werd allengs meer en meer een bergruimte waar veel spullen wat non chalant opgeborgen werden. Gevolg was dat het niet altijd gemakkelijk was om iets te pakken of terug te vinden. Kortom een opruim aktie was nodig. Sterker nog, Joosje heeft met hulp van Jasper de kast voorzien van planken en haken. Alles staat, ligt of hangt nu netjes in het gelid. Elke dag is een vers Frans stokbrood een genot bij het ontbijt. Het blijft altijd lastig inschatten hoeveel ervan gegeten wordt. Het overkomt ons dan ook regelmatig dat we stokbrood overhouden. Inmiddels zijn verschillende recepten voor het hergebruik van oud brood gevonden. Maar ook Jasper had ervaring met het oppimpen van oud stokbrood. Beleg (rauwe ham, kaas en tomaat), olijfolie en kruiden uit de tuin op het stokbrood en dan in ff de oven leverde een mooi en smakelijk produkt op. Als je daarbij nog een wit wijntje doet en het oppeuzelt in de zon is opruimen een aangename bezigheid. We hebben nog een laatste opruim aktie op het lijstje staan. Onderstaande rommellade maar eens opruimen.

Verrassende verrassing

Als verrassing hebben we Marlieke en Jasper gisteren avond meegenomen naar het andere festival ‘’La Tour des Miracles”. Het leek voor hun op een ouderwetse dropping. Niet dat ze geblinddoekt in de auto zaten maar we reden zo’n 40 km door onbekend gebied. Eenmaal geparkeerd konden zij zich ook aangenaam verbazen over de mooie locatie waar het festival plaatsvond. Deze avond was relatief goed bezocht. In het kader van de nomade week traden verschillende artiesten op die een binding hebben met de Balkan landen. Precies op tijd begon Stoyan uit Bulgarije met zijn kompaaan Manol aan hun optreden. Beide muzikanten amusant gekleed in lichtbruine broek, paars overhemd en een hoedje op. Stoyan speelde op een gadoulka, een snaarinstrument met de typische balkanklank. Daarnaast speelde hij ook op accordeon of zong. Manol speelde gitaar en zong. Het was een sfeervol optreden waarvan hieronder een video impressie is weergegeven.

Na de pauze draaiden we onze stoelen en konden we gaan genieten van twee jonge vrouwen die hedendaags acrobatisch dansten zoals vermeld stond in het programma boekje. Het was een mengeling van ballet, dans, theater en acrobatiek. Het eind van hun optreden was verrassend. Terwijl zij het podium hadden verlaten hoorde je nog een aantal fake berichten ingesproken op hun telefoon voice mail. Na een daverend applaus voor het optreden van dit Collectif de l’ Esplumeair was het weer aan mij de taak de donker nachtrit met auto terug via Riberac goed af te leggen. En dat lukte. Thuis stond Tia al weer kwispelend bij de deur ons op te wachten.

Wisseling van de wacht

Afgelopen donderdag kwamen Edgar, Femke, Mats en Lotte weer terug van hun 10-daagse vakantiereis met mijn camper. Ze hebben de omgeving van Les Landes verkend en daarna met boot overgestoken naar Royan en zo weer terug naar de Charente (Pillac). Ze hebben zowel campings bij de zee of bij een meer aangedaan als camperplekken. Op die manier kennis gemaakt met het camperleven. Prima bevallen en Mats was laaiend enthousiast. Op laatste dag mocht hij zijn laatste vakantie kadootje openmaken. Een leuke camper van Lego. Eenmaal in Pillac heeft hij samen met mij de camper afgebouwd. Het was zo genieten van hem en uiteraard ook van Lotte.  Mats nam de gelegenheid waar dat hij bij me was. Voortdurend was zijn vraag. Opa wat gaan we nu doen? De weinige rust momenten die hij zichzelf gaf genoot hij ook van bijvoorbeeld het eten van ouderwets gemaakte wentelteefjes door Joosje. Dat riep uiteraard voor ons allemaal herinneringen op van vroeger. En toen was het zover dat we weer afscheid moesten nemen. Edgar & Co gingen nog door naar de Belgische Ardennen voor een weekje met veel vrienden en nog meer kinderen in een groot huurhuis met zwembad etc. En nu kunnen wij al weer uitkijken naar de volgende zomergasten. Wisseling van de wacht door Jasper (zoon van Joosje) en zijn vriendin Marlieke. Zij gaan de hele maand Augustus in Portugal camperen met hun nieuwe tent. Vooraf komen ze langs om een paar dagen hier te relaxen. Zojuist een berichtje ontvangen vanuit hun auto dat ze onderweg zijn. Dus over een 12 uur kunnen we ze begroeten na hun autorit via Amiens en Rouen. Op die manier de toerspits in Parijs vermijdend.

Het andere festival

In het dorpje Vanxains op zo’n 40 km hier van Pillac wordt van 6 juli tot 23 augustus een kleinschalig festival “La Tour des Miracles” gehouden. Kleinschalig zowel in omvang van artiesten en publiek als voor wat betreft de locatie. Opmerkelijk is ook dat het festival vrijwel geen subsidie heeft. Ook in de inleiding van het festivalboekje geeft aan dat we te doen hebben met een ander soort festival: ‘’C’est notre rôle à nous artistes, de flirter avec l’émotion, le sensible, de stimuler la beauté de l’humain pour qu’il le reste, humain.” De drijvende kracht achter het festival is Cristophe Lasnier. We kennen hem als een van de initiatief nemers van Cafe Pluche. Een zeer vriendelijke en warme persoonlijkheid. We hebben hem inmiddels verschillende keren ontmoet. Het festival wordt gehouden in zijn zeer grote tuin met veel grote en oude bomen achter zijn huis net gelegen aan buitenkant van Vanxains. Inmiddels hebben we het festival nu tweemaal bezocht. Op de eerste avond een klein concert van twee jongen vrouwen (Quelque chose dans l’air) op harp resp gitaar die chansons ten gehore brachten. Mooi maar helaas voor ons niet optimaal te volgen door de Franse tekst. Daarna een optreden van Swing’n Zazou. Een trio bestaande pianist, bassist en zanger. Viel tegen. Geen echte klik met publiek, routinematig gebracht. Gisteravond was het de beurt aan Christophe zelf als pianist. Christophe is ook nog een begaafd accordeonist van zigeunermuziek. Hij speelde enkele mooie stukken in het zachte licht van lampen die hingen in een brede oude boom. Daarna Ruth Bentley, als invalster voor een afzegging, op gitaar met eigen composities. Ook dat klonk fragiel en mooi. Vooral het liedje gebaseerd op een Italiaans gedicht ondersteund met duimpiano gelegd op een tamborijn oogstte veel applaus. Het publiek bestaande uit 30-40 personen genoot ervan. Het is een festival met een intiem karakter. Je kunt er ook nog een eenvoudige maaltijd gebruiken. Alles is uiteraard ecologisch en biologisch verantwoord. Zelfs het toilet, bestaande uit een gat in de grond. Uiteraard kun je wel intiem zitten achter een deur. En de bewegwijzering naar toilet was ook kunstzinnig.

Langzaam bewegen

Door de hitte van de afgelopen weken (vrijwel alle dagen temperaturen van 30-40C) ga je lijkt het wel steeds langzamer leven. Vooral niet te snel bewegen en zeker niet in de zonspitsuren tussen 12-16 uur. In dat beeld paste prima de huifkar die ik vanochtend op een van de binnenwegen tegenkwam. Langzaam trok het grote paard in sukkeldraf de kar voort. Aan de zijkant liep nog een ezel mee. Dus dat beeld maar even vastgelegd. Ook het dorp Pillac lag er vanochtend wat bijzonder bij. De grote zonnebloemvelden met een aparte wolkenpartij als achtergrond. En daarin passend het gemeentehuis, feestzaal en de school. Dus ook dat tafereel vastgelegd. Verder zijn we na het ontbijt getogen naar Epeluche waar de gerestaureerde schuur staat van Cafe Pluche. Vanaf  10.00 zou de werk-groep ‘Meubilair’ aktief bezig zijn. Men heeft van de deelnemers overtollige materialen gekregen en daar probeert me nu onder begeleiding van een superklusser weer wat ‘nieuws’ van te maken. Tot mijn verbazing was er op het grasveld voor de schuur een lokale markt. Ons werd duidelijk dat deze markt er wekelijks is. Waarschijnlijk alleen in de zomer. Uiteraard had men ook een bar ingericht voor de koffie en alcoholische versnapperingen. Binnen in de schuur stond de eerste tafel gemaakt van pallet hout om verder afgewerkt te worden. Verder waren er een paar leden van Cafe Pluche aktief om hun ideeen voor een kamerscherm, kapstok en lamp om te zetten in tastbare resultaten. Men was enthousiast bezig. In onderstaande video krijg je een beeld van wat de deelnemers beweegt in het maken van nieuw uit oud.

De postbode op jacht

Het lijkt wel een wekelijks terugkerend verschijnsel. Rond half een ‘s middags zien we vanaf onze zwembadvlonder het gele autootje van de postbode het weggetje naast het grote veld met soja oprijden. Dan verdwijnt het knal gele karretje tussen de bomen bij het aangrenzende meertje. Na enige tijd een paar doffe knallen. Enkele minuten later komt het postbode autootje weer te voorschijn en rijdt weer weg. We weten dat er een eendenkooi is bij het meer. En dus zien we in onze fantasie de postbode daar zijn geweer pakken om een paar eenden af te schieten en op die manier zijn maaltje voor het weekend te vergaren. Het is bijna een tafereel uit een van de films van Alex van Warmerdam. De postbode zou daar ook best in passen. Als hij post brengt en het hek staat open dan rijdt hij het liefst tot bij de veranda. Draait het raampje open. En geeft pakketje af. Dus hij loopt werkelijk geen stap (te ver). De enkele keer dat hij wel uit zijn wagen kwam viel me op dat zijn broek te strak en te laag zat. Gevolg zijn bilspleet was zichtbaar. Alles behalve sexy in zijn geval. Nou we kijken al weer uit naar volgende week. Inmiddels blijven we op de hoogte van het camperleven van Edgar, Femke, Mats en Lotte. Ze genieten volop van hun verblijf in Carcans Plage. Vandaag zijn ze weer verderop getrokken. Mats had het prima naar zijn zin op het strand en bij Lotte straalt de vrolijkheid van haar gezichtje. Hieronder nog een videootje gemaakt van hun waterpret in het zwembad bij mij in Pillac.

Wat een feest

Het was een feest om mijn kleinkinderen Mats en Lotte een paar dagen hier op Les Cotes te zien met hun ouders Edgar en Femke. Mats is een heel grappig en slim mannetje. Echt op de ontdekkingstoer. Hij vond het prachtig om met de tuinslang in de weer te zijn. Al snel had hij door hoe je de sproeier breder of smaller kan zetten. Uiteraard wilde hij naast opa zitten bij ontbijt. Verkruimelde dan heerlijk zijn croissant en at alles op tot de laatste snipper. Ook was hij al gek op de smeerkaas van La vache qui rit. En ‘s morgens mee met me naar de bakker om baquette, croissant en taartjes te halen. En dan natuurlijk zijn grote avontuur om in de camper te slapen. Lotte is een en al vrolijkheid. Ze lacht veel en vermaakte zich ook opperbest in het zwembad. Nu zijn ze weer vertrokken met mijn camper om de komende 10 dagen te genieten van de eerste etappe van hun vakantie. Nu staan ze in Carcans Plage in Les Landes waar ik ook kampeerde toen de kinderen klein waren. En zo herhaalt zich de levenscirkel. Ook was het feest omdat Joris de kat van Josje en Jurgen 1 jaar oud is. Vorig jaar was ze hier aangelopen als klein gehavend wezentje (zie foto gemaakt door Jurgen) en nu als mooi jonge kat opgegroeid in Nederland. En het was quatorze juillet. ‘s Avonds een tafeltje geboekt in restaurant hotel de la Paix. Prima maaltijd met St Jacobsschelpjes en risotto als voorgerecht, Donald Duck in sinaasappel saus als hoofdgerecht en aarbeien, ijs en slagroom als toetje. We namen er een flesje Perchamant bij. En uiteraard gingen de beentjes van de vloer onder de klanken van het trio ‘’Shades of grey’’ die muzieknummers uit de jaren 60-80 op hun repertoire hadden. Het was een heerlijke avondje. Het leven is eigenlijk dagelijks een feestje. Bevalt prima. Ook weer vanochtend als je een foto van Mats krijgt waarop hij zijn kadootje voor dag nummer 2 (plakbal spel) openmaakt. Ik had tien kadootjes gekocht. Voor elke dag een kadootje..

Een hele zit

Daar gingen we gisterenavond weer met onze speciale kerk-theater-tas. Veel concerten van klassieke muziek worden gegeven in de rijkelijk aanwezige Romaanse kerken in dit gebied. Door ervaring weten we dat de stoelen in de kerken niet tot het meest luxueuze soort behoren. In tegendeel, zo bleek ook gisteren weer. Stoelen met gevlochten riet als zitting. Het is een pijniging voor je billen. De rugleuning behoort ook tot een vast pijnbank  onderdeel. En als het tegen zit heb je ook nog een leuning precies in je nek. Een steun die eigenlijk bedoeld as je geknield wilt bidden. Uiteraard is dan ook de zitting nog eens te laag. De kerkstoel is een ideaal middel om bezoekers aan een kerkmis af te schrikken. Waarom geen vliegtuigstoelen in de kerk. Comfortabel met instelbare rugleuning en via de armleuning aangename muziek als de preek niet interessant is. Als men dan ook de eventuele wijn en brood serveert aan je stoel is het helemaal perfect. Moet je eens zien. Dan stromen de kerken vol. Dus in onze kerk-theater-tas zitten zachte kussens om het zitvlak te strelen. Verder een flesje water om de vocht balans op peil te houden. Ofschoon ik zelf wel ff op de kansel had willen preken in de St Pierre & St Paul kerk in Saint Paul Lizonne (een dorpje een paar km na St. Severin) leek me het toch niet verstandig vanwege het bordje dat men bij de trap had hangen. Maar goed, ik kwam niet om te preken maar om te genieten van het K-4 ensemble uit Nederland. Vier muzikanten waarvan de achternaam begint met een K lichtte de leider Geerten Kooi toe. Ze speelden op viool, altviool en cello voor een tachtigtal bezoekers werken van Beethoven, Lekeu, Zemlinsky en Verdi. Verder kon men de zeer oude plafondschildering op houten planken bewonderen. Reeds in 1689 door de doofstomme Arnaud Paradol geschilderd. Helaas de schildering verkeert in een erbarmelijke toestand. De vrijwillge bijdrage aan het concert door de bezoekers wordt dan ook in het potje gestopt voor de zeer kostbare restauratie van het plafond. Ook was het altaar waar voor de muzikanten gezeten waren bijzonder. Helaas hadden vandalen enige jaren geleden er met geweld een tweetal zijstukken vanaf gestolen en de rest beschadigd. Triest. Maar het concert was zeker de moeite waard al had het wel iets korter mogen zijn. Het was nu wel een lange zit ondanks de kussens. Hieronder een video samenvatting van bijna 10 minuten. We hebben genoten al zat er hier en daar een valse noot. Dat kwam vast door de warmte.

Stappen vooruit

Ofschoon het warme weer het niet aantrekkelijk maakte om te vergaderen ben ik gisterenavond toch maar naar de Commission Communication van Le Cafe Pluche gegaan. Het autoritje naar Verteillac en terug werkt altijd wel plezierig op je gevoel in. Je rijdt door het prachtige golvende landschap waar nu steeds meer zonnebloemen zichtbaar zijn. Zoals gebruikelijk begon de vergadering bijna een half uur later dan aangekondigd. Er werd intens gesproken over het formaat van een toekomstige folder voor onze Cafe aktiviteiten. Uiteindelijk kwam men uit op tweemaal het creditcard formaat. Jullie lezen tussen de regels al door dat ik me er maar niet mee bemoeid heb. Teveel gebambeuzel op een vierkante centimeter. De definitieve keuze voor het logo is op de vorige algemene vergadering gedaan. Dus eindelijk een stap gezet. Best wel een aardig ontwerp. Alleen lettertype is wat vaag indien het logo klein wordt weergegeven. De website kwam ook nog ter sprake maar akties ter verbetering werden niet afgesproken. Ik hou me bewust wat afzijdig omdat het kennelijk geen sikkepit uitmaakt. Aan eind van de vergadering werd me gevraagd of ik nog interesse had om korte video’s te maken voor Le Cafe Pluche. Eerlijk gezegd had ik dit verzoek niet meer verwacht. Ik heb nogmaals duidelijk gemaakt dat het dan absoluut nodig is om een Youtube kanaal te openen en liefst ook meteen een Facebook account. Eindelijk konden de andere aanwezigen deze stap ook zetten. Aanstaande maandag ga ik een video maken over een aktiviteit van Le Cafe Pluche: Paniers bio. Een keer in de week kan men biologische producten van locale boeren komen afhalen. Groenten, fruit, aardappelen, gevogelte staan dan klaar. Men schrijft in voor een bepaald bedrag per maand. Leuk initiatief waarvoor ook de nodige belangstelling voor bestaat. Hopelijk blijft dat zo.

Kermis

Komend weekend is er kermis in St. Severin. Ik verbaas me elk jaar over de grote hoeveelheid en vooral grote autos en caravans die dan terplekke staan geparkeerd. Bijna meer voertuigen dan attracties. Kan me ook bijna niet voorstellen dat het de moeite loont voor de kermis exploitanten om zo’n dorp als St. Severin aan te doen. En zeker nu het zo warm is zal er wellicht niet veel publiek op afkomen. Het was ook een beetje kermis afgelopen vrijdag bij het bezoek aan mijn kleinkinderen Mats en Lotte in Barsingerhorn. Lotte zat heerlijk in haar stoeltje te genieten van de ronddraaiende molen met allerlei gekleurde beestjes. Vervolgens ging ze ook nog wat eigen geluid maken door ‘bellen te blazen’’. Mats, haar grote broer, genoot van de kroepoek en het bami eten. Maar ff een video niemandalletje gemaakt om toe te voegen aan het familie album.

Over een paar weken staan Femke, Edgar, Mats en Lotte in Pillac om van daaruit met de camper op pad te gaan. Inmiddels staan ook de eerste velden met zonnebloemen hier in de omgeving in bloei. Blijft altijd weer een vrolijk gezicht. Dus een selfie mag niet ontbreken.