Zand, zand en nog eens zand

In totaal is er 33 miljoen kubieke meter zand opgespoten bij de Hondbossche zeewering bij Petten. Voor Joosje en mij aanleiding om eens een kijkje daar te gaan nemen afgelopen weekend. Met de camper naar ‘Duinzicht’  in de buurt van Egmond aan den Hoef. Een mooie kleinschalige camping van alle gemakken voorzien. Verder troffen we het met het zonnige weer. Dus op de zaterdag met de e-bikes door de duinen naar Bergen aan Zee. ‘s Avonds een gezellig diner in gasterij ‘t Woud. De zondagochtend kreeg ik onverwachts bezoek van Rintje, de Hollandse smous. Rintje ging gezellig bij me zitten om vervolgens weer terug te lopen naar de eigenaresse. Daarna zijn we naar Petten gereden met de camper. Vandaar uit op de e-bike door de duinen naar St. Maartensvlotbrug en via Burgervlotbrug weer terug. In beide gevallen prachtige fietspaden door duinen zonder enig autoverkeer. Het gebied in de duinen ken ik van vroeger toen ik woonachtig en werkzaam was in de toenmalige gemeente Zijpe. Zelfs nog een groot aantal jaren raadslid geweest in die gemeente. Nu behoort alles tot Schagen. Het fietsen door de duinen en daarna door de Zijper polder was een genot. Het ontstane duingebied bij de Hondbossche zeewering is indrukwekkend mooi. En ook hier weer mooie brede fietspaden en vele afgangen naar het strand waarna je elke zandkorrel vrijwel voor jezelf hebt. Dus ook de kopfoto van mijn blog aangepast met de nieuwe duinen bij Petten.

In de loop van de middag naar Mats, mijn kleinzoon, die vier jaar werd. Het was een soort open huis. Mats zat volop met de vele Lego cadeaus te spelen. Hij is al in staat om zelfs de kleinste priegel stukjes op de juiste manier te monteren aan de hand van de handleiding. Het was er een gezellige boel. Ook Lotte, mijn kleindochter, was van de partij. Ze lachte weer volop. Natasja en Wino waren er ook zodat het een echt familiegebeuren was. Hieronder nog een video van het Mats feestje.

Nelemarie

Als ik belde vanuit Frankrijk klonk het altijd met een opgewekte en ietwat gebroken stem: ‘Met Nelemarie van Leeuwen …….’. Ik zei steevast ‘Hoi Neel hoe gaat ie’ en begon dan veelal met een grap om het gesprek op gang te krijgen. Nelemarie, Neeltje, Neel van het Kasteel waren de vele namen die we aan haar gaven. Met veel ontzag zag ik hoe aktief ze was op haar ruim 80 jarige leeftijd. Ze speelde bridge en roeide erop los in de wateren rondom Alphen. Afgelopen jaren kwam ze iedere zomer ruim een week langs in Les Cotes samen met Marjolijn. Ze scharrelde dan op haar manier rondom het huis. Stak een peukie op en keek over het landschap. ‘s Morgens vroeg kon ik haar voor dag en dauw al horen plonzen in het zwembadwater. Ze trok dan enkele baantjes om aan haar dag te beginnen. Een dag met allerlei klusjes in en rondom het huis. Ik moest dan wel eens zeggen. Nou Neel, nou is het ff genoeg. Je bent hier op vakantie en niet om te werken. Een groot plezier kon je haar doen met een bezoek aan de markt in Riberac en ‘s avonds uiteten. Ze nam steevast het dagmenu. Ze genoot ervan. Verder maakte ze met haar fotocamera foto’s om die vervolgens af te laten drukken en op te bergen in haar talrijke plakboeken. Bij het weggaan van Les Cotes vroeg ze altijd of het goed was dat ze volgend jaar weer terug kon komen. In de periode tussen haar bezoek aan Les Cotes bezocht ik haar af en toe in haar Kasteel aan het Haringvliet in Alphen. Daar zat ze op de bank en genoot zichtbaar om voor haar dochters en aanhang te koken. Altijd was er heerlijk eigen gemaakte soep en daarna een smakelijke maaltijd. Ze vond het ook leuk om op haar manier te experimenteren met de recepten. Ook was er altijd wel iets volgens haar niet goed gelukt. Dat werd dan weer driftig door ons tegen gesproken. Vele gezellige uren zijn daar rond de tafel doorgebracht. Onthoud de gezelligheid en vergeet de vlekken was het motto. Ook was ze op haar manier nog aktief op haar inmiddels verouderde PC. Ze was mijn meest trouwe bloglezeres. Het reageren op mijn blog was altijd een hele klus voor haar door het moeten invoeren van een verificatie code. Menige reactie moest dan opnieuw. Maar reacties kwamen er regelmatig. Het begon vrijwel standaard met …. J.B. Mijn voorletters naar analogie van J.P. Daarna volgde een aaneengeschakelde tekst veelal zonder spaties, inclusief vreemde leestekens hier en daar. Verder een kwinkslag over het blog onderwerp of een mening over de aktuele (politieke) situatie in Nederland.

Nu zullen de reacties van Nelemarie op mijn blog niet meer komen. Nelemarie is op haar eigen wijze ten ruste gegaan liefdevol omgeven door haar dochters. In mijn gedachten schreef ze de volgende reactie op deze blog:

“J.B. Het weer in Nederland laat niet over in deze dagen; Het kabinet laat het geld weer rollen&ik merk er niks vanMaar alla de economie trekt weer aan.; Vallen de vijgen al van de bomen? Groeten, Nelemarie”

Zuurkool met ….

In de vorige blog heb ik de voor en nagerechtjes van ons familiediner al besproken. Het hoofdgerecht bestond uit zuurkool met …… verse worstjes op verzoek van Nelemarie. Ook was er jus bij om in de traditie van Sjef van Oekel te blijven. Maar de zwanenhals gevuld met druiven ontbrak. Maar er werd wel een frisse fruitige witte wijn geserveerd. Ook bleek Chef du Cuisine Arienne nog een nieuw potje piccalilly te hebben. Voor velen wellicht een onbekend en uit zwang geraakt condiment. Maar het potje picalilly ging grif van hand tot hand. Dus het was als vanouds smikkelen. Het diner werd afgesloten met een landurige familie (video) selfie. Een mooi moment om een langdurige traditie in deze samenstelling kort op video vast te leggen. Ik weet zeker dat we er nog vaak naar terug zullen kijken en zullen zeggen … Weet je nog?

Voor en nagerecht

Afgelopen weekend was er nog een familiediner. Niet dat ik deelgenomen heb aan het EO programm Familiediner maar wel had ik de uitnodiging van Arienne aanvaard om in Boskoop met de Burggraaf-van Leeuwen familie te eten. De compositie van het diner was op verzoek van Nelemarie en Arienne was de chef du cuisine. Jan jr zorgde voor de drankjes waaronder een fruitige witte wijn. Voorgerecht was een compositie van zalmproducten, Hollandse garnalen en een scampi. Het toetje was een machtige cake taart waar Arienne en Nelemarie verlekkerd naar keken. Daarna nog een espresso met een bonbon arrangement. Vandaag onthul ik nog niet het hoofdgerecht. Verder de zondagmiddag met Joosje doorgebracht bij de ‘buren’. We hadden een uitnodiging voor een bezoek aan de expositie van Ineke van Dijk met 75 jaar levenskracht in beelden. In haar boerderij en op het uitgebreide erf stonden veel voornamelijk bronzen beelden. Van relatief klein formaat tot meer dan menshoogte. Een zeer indrukwekkende productie beeldhouwwerk. Zo’n unieke overzichtsexpositie in het landelijk landschap krijg je niet elke dag voorgeschoteld. Mijn video impressie van de expositie staat hieronder.

Ook gaven Tineke, Ron, Katja en Evert een demonstratie tango dansen in de boerderij. Ron verzorgde een korte inleiding over de tango muziek en gewoonten bij het vragen van je danspartner in de tangozalen. En daarna werd onder het geknars van de luidsprekers waaruit tango muziek kwam gedanst. Ook hiervan een korte video impressie.

Het hangt in de bomen

De veluwe leent zich bij uitstek om te fietsen. Gelukkig konden we vrijdag nog een e-biketoer maken want het was droog. Vanuit de camping meteen de veluwe op. Overal prachtige fietspaden. Hier en daar een uitspanning voor koffie, thee en versnapperingen. Op verschillende plekken was het de moeite waard om af te stappen en te genieten van het uitzicht en het natuurschoon. Opvallend was het grote aantal e-bikers dat we tegenkwamen. Het is ook een lust om op die manier te fietsen. Via de bossen zijn we uiteindelijk in Renkum uitgekomen. Daar vielen we met onze neus in de ‘militaire’ aktiviteiten bij een groot grasveld. Overal ‘oude’ militaire voertuigen opgesteld en een groot stuk terrein afgezet voor de aanstaande landing van airborne parachutisten. Renkum mag dé Airborne-gemeente van Nederland genoemd worden. Hier landden op 17 september 1944 de eerste parachutistenbrigade en de Eerste Britse Airborne Divisie. Dit was het begin van de Slag om Arnhem. Omdat de landing bij deze herdenking wat vertraagd was door het matige weer hadden wij het geluk de parachutisten te zien landen. Voor de meesten parachutisten ging dat goed. Maar een enkeling trof het minder goed. Een van de parachutisten kwam in een boom terecht. Hij kan vervolgens rustig blijven bengelen totdat de brandweer hem bevrijdde. De bevrijder bevrijdt. Een tweetal andere parachutisten kwamen in het aangrezende maisveld terecht. Een ervan moest per ambulance afgevoerd worden. Ongetwijfeld zal het er in 1944 er wat anders aan toe gegaan zijn.  Na deze militaire operatie zijn we weer richting camping gefietst. Aan het eind van de middag kwamen er de nodige nieuwe gasten bij voor een weekendje. En ons weekje met de camper op de Veluwe zat erop. Zeker de moeite waard om dit gebied nogmaals te bezoeken.

Regen

Helaas is de regen de grote spelbreker deze dagen met onze campertrip naar de Hoge Veluwe. De omgeving van bossen en fietspaden nodigt uit om te gaan fietsen maar om elke keer drijfnat te worden is niet ons doel. Daar komt nog bij dat ik dezer dagen ook twee keer college moest geven aan 3de jaars studenten. Een zestigtal studenten had zich aangemeld voor een brede cursus waarin ze verschillende aspecten van voedingsmiddelen (melk, vlees, vis) behandeld kregen. Uiteraard was vis mijn pakkie aan. Opvallend veel vrouwelijke studenten en de studenten hadden verschillende achtergronden (voedingsmiddelen technologie, voeding en diergeneeskunde). In totaal 4 colleges van 45 minuten. Men was belangstellend en ook bereid om mee te doen aan een groepsselfie. Zoals in eerder blog geschreven we zijn ook geinteresseerd in de Smaak van Van Gogh menus die in deze streek worden aangeboden. Onze keuze was gevallen op het 6 gangen menu van de chef in restaurant Timber van het Boutique Hotel in Otterloo. Uiteraard bij zoveel gangen kleine mooie afgemeten porties. Het was een festijn om er te eten. Ook de Bergerac wijn was van prima kwaliteit. De coquille met bospeen bouillon was een streling voor de tong. En de daarvoor geserveerde twee plakjes gebakken tonijn was ook al mmmm. Slechts bij een van de ‘hoofdgerechten’’ was het gegrilde kalfsribstuk iets minders mals dan we verwacht hadden. De kabeljauw gebakken-gestoofd op de huid was prima. Alle gerechten werden in een prettig tempo geserveerd door een zeer attent team.

Zondagsrust

We zijn op pad met de camper. Naar bleek zullen de voegen tussen de stenen van het huis van Joosje weggeslepen en opgevuld worden in deze week. Naar verwachting zal dat de nodige herrie en stof overlast geven. En daar hadden we geen zin in. Dus camper schoongemaakt, gepakt en zondag vertrokken. Ook beide e-bikes mee. Via wat gezoek op internet een mooie camping gevonden op de Hoge Veluwe. Het viel ons op dat je op verschillende campings op zondag niet terecht kon vanwege de zondagsrust. Maar bij deze camping Beek en Hei was dat geen probleem. We konden avontuurlijk vrij kamperen in het Zwijnenbos, gezellig samen kamperen op het gezinsveld, kamperen met privacy tussen de hagen en met het groene boekje op het natuurkampeerterrein zoals omschreven op hun website. Al die terreinen bleek hun plus en minpunten te hebben. We staan nu op het gezinsveld waar overigens alleen oudere jongeren staan. Van gezinnen en kinderen geen sprake. De andere bewoners zijn de konijnen waarvan hier een groot aantal rondloopt. Helaas het weer laat het wat afweten. Af en toe een mager zonnetje, voor de rest wat regen. Maar vandaag toch maar even met de e-bikes erop uit. Via Otterloo de bossen in en binnen de kortste tijd stond we aan de poort van het Kröller-Müller Museum voor moderne kunst, gelegen in het Nationaal Park De Hoge Veluwe. Overigens het dorp Otterloo staat helemaal in het teken van de Smaak van Van Gogh. Het is 125 jaar gelden dat Van Gogh overleed. Bij een aantal restaurants in Gelderland kun je terecht voor het speciaal ontwikkelde Smaak van Van Gogh Menu. De keuken heeft zich bij de samenstelling van de menu’s laten inspireren door de schilderijen van Vincent van Gogh, wat inhoudt dat in een Van Gogh gerecht minimaal drie ingrediënten worden verwerkt die zijn  terug te vinden in zijn werk. Nou die smaak van Van Gogh gaan we dan van de week ook maar ergens uit proberen.

Allerlaatste zomergast vertrokken

Afgelopen 3 dagen heb ik mijn allerlaatste zomergast Tia terug gebracht naar Oslo. Met de camper vanuit Pillac en een tussenstop in St Ceneri naar het Beijersche in de Vlist. Gisteren morgenvroeg naar Schiphol om met haar te vliegen naar Oslo. Het parkeren van de camper op de lang parkeer plaats P3 was vooralsnog geen gemakkelijke klus. Het hele terrein stond bomvol. Laat staan dat er ergens een dubbele plek vrij is om je camper behoorlijk te kunnen parkeren. Uiteindelijk maar langs een stoeprand gezet zoals ook vele ander auto’s stonden. Lijkt wel of heel Nederland daar geparkeerd stond. Vliegen met de hond in de cabine is eigenlijk een fluitje van een cent. Ze gaat gewillig vlak voor het aan boord gaan rustig in haar op maat gemaakte kofferkooi. Die past precies onder de stoel van degene die voor je zit. Vervolgens gaat ze slapen en wordt ze weer pas wakker bij landing in Oslo. Daar wachtte Gunn Berit haar op. En met een kort verblijf op een bankje op het grasveld bij het SAS hotel kon ze aan de tweede reis etappe beginnen naar Tromso. Ze ging vrolijk wandelend mee naar de volgende gate. Ik bleef achter met een wat weemoedig gevoel want na ruim twee maanden logeren bij mij wordt het ineens weer heel stil. Niet dat Tia druk is maar ze is wel aanwezig in al haar facetten. Straks is ze zeker weer een van de zomergasten  in 2016.

De eerste en laatste

De eerste zaailing van de slaapmutjes staat in bloei in de smalle strook tuin aan de zijkant van het huis. Dit stukje tuin is nog aangelegd op laatste dag dat Joosje hier was. Ook Tia vond het interessant om de slaapmuts te zien. Het is vandaag voor Tia en mij de laatste dag dat we hier zijn. Morgen vertrekken we richting het Beijersche bij Stolwijk. In het weekend van 3-4 oktober ga ik dan weer terug met Joosje naar Pillac voor het nazomeren. Vanochtend heeft Tia de jaarlijkse check gehad bij de dierenarts in Villebois Lavalette. Ze mag weer nadat ze een pilletje geslikt had op reis. Aanstaande vrijdag gaat ze met haar Europese dierenpaspoort op zak en eigen bagage met het vliegtuig vanuit Schiphol terug naar Oslo. Daar vangt Gunn Berit haar op voor de doorreis naar Tromso. Dat houdt ook in dat ik morgenochtend uiterlijk het zwembad afsluit met het grote zeil en nog wat stabilisator aan het water toevoeg. Dan kan het zwembad alvast gaan overwinteren. Voor de komende weken staan in Nederland een aantal zaken alweer gepland. Zo kreeg ik kreeg gisteren de uitnodiging voor het feestje van kleinzoon Mats die vier jaar gaat worden eind september. Hij heeft al weer een grote stap gezet door nu naar school te gaan. Op de Keerkring in Schagen, de Jenaplan school waar ook mijn kinderen Natasja en Edgar met veel plezier hebben gezeten. Het wordt al een hele vent. Naast de mooie dingen in het leven overkomen je ook onverwachts verdrietige zaken. Zo kreeg ik van Jurgen & Josje vorige week als een van de eersten het bericht dat Joris, het vondeling katje aangetroffen vorig jaar hier bij mij op Les Cotes in Pillac, niet meer leeft. Ze was zo mooi opgegroeid en met zorg en veel liefde omgeven door Jurgen & Josje in Koudekerk. Joris of zoals ze officieel Joris Joosje van Pillac was genoemd is door een auto aangereden. Allemaal heel verdrietig. Volgend jaar zullen Josje en Jurgen haar as hier op Les Cotes uitstrooien en daarmee is Joris dan weer toevertrouwd aan haar geboortegrond in Pillac. Hieronder de mooie en ontroerende foto van Joris gemaakt door Jurgen.

Met pijl en boog

Gisteren op de open dag van de Assos was ook Jean Marie Bucek aanwezig die bij Cafe Pluche een workshop geeft over het maken van een pijl en boog. Hij had ook een door hem gemaakte pijl en boog bij zich. Een mooie gelegenheid om een korte video te maken als promotie om aan deze Cafe Pluche activiteit deel te nemen. De regelmatige lezer van mijn blog zal wellicht herkennen dat Jean Marie ook dorpeling 3 is uit mijn serie. Hij gaf me enige dagen geleden die mooie smakelijk oranje paddestoelen. Na zijn uitleg over de pijl en boog gingen mijn gedachten ook even terug naar de indianen en cowboy verhalen die twee buurt jongens (Jaap Melissen en Kees Brinkhof) in mijn jeugd vertelde. Jaap en Kees waren al wat oudere jongens en ze waren in staat om het kleinere grut waartoe ik behoorde aan hun lippen te laten hangen als zij spannende verhalen vertelden. Het heeft er ook toegeleid dat we als indianen verkleed meededen aan een huttenbouw wedstrijd in het Wilhelminapark van Utrecht ergens in de jaren 50. Als ik me goed weet te herinneren stonden we ook nog met een foto in het Utrechts Nieuwsblad of wonnen we een prijs. Mijn geheugen laat me hier ff in de steek. Maar wat ik wel heb is de foto gemaakt destijds van Jaap, Kees en mij uitgedost als indianen. Kijk maar eens hoe mooi het schild is dat Jaap heeft. Verder zijn we alle drie geschminkt en hebben we een speer. Ik had het kennelijk koud als indiaan. Vandaar een winterse trui aan terwijl Jaap en Kees hun ontblote bovenlijf laten zijn. En hieronder de video met uitleg over de workshop pijl en boog.

Bijeenkomst van Assos

Ja jullie lezen het goed. Er was vandaag een bijeenkomst van assos die in het gebied rondom Riberac actief zijn en ik was erbij. De Fransen zijn gek op afkortingen is mij nu wel na een paar jaar Frankrijk gebleken. Dus ook in het geval van het woord associations. Dat wordt dan Assos. En Le Café Pluche (Café Associatif), waarbinnen ik aktief ben met de website en videos, was ook een van de verenigingen of associaties die acte de présence gaven op deze dag in Villetourreix. Een dorpje op 2 km van Riberac. In een mooi park met allerlei voorzieningen waren kraampjes ingericht en bemensd. Café Pluche was goed vertegenwoordigd. In de ochtend hebben zich toch een aantal nieuwe mensen gemeld met belangstelling om lid te worden. Verder was het veel onderling babbelen of ander kraampjes bezoeken. En uiteraard kon er rond een uur of half een geluncht worden voor slechts twaalf Euro. Daarvoor werden we eerst nog even opgewarmd door een drum-blazers band. En onder het genot van wat kleine hapjes en een gratis glas wijn of punch kwam allengs de luidruchtige stemming erin. De lunch (tomaten salade, worstjes&frites, kaas en taart) smaakte prima. Pas na de siesta tijd liep het weer wat aan met publiek op deze geslaagde manifestatie. Ook Patrice, de moderne boer zoals hij zichzelf graag noemt en lid van Café Pluche was er met zijn paard en wagen. Een mooi stevig paard (of moet ik een knol zeggen) ingespannen voor een grote huifkar stond rustig te wachten om een rondje over het terrein te mogen rijden. Met Patrice op de bok. Veel belangstelling van kinderen voor het paard en het rondritje. Patrice liet het paard in een stevig tempo over een brug draven. Hij genoot er zichtbaar van en ook zijn meehobbelende passagiers in de kar. Hieronder kunnen jullie het ritje zelf mee maken.

Zagen, zagen ….

Het was alweer enige maanden geleden dat een autootje voor bij het hek van Les Cotes stopte. Meestal gaat het dan om lieden die wat willen doen voor je. Van schoorsteen vegen, huis of terras chemische reinigen tot aan wijn verkopen etc. Deze keer stapt een wat oudere man uit met een verfromeld notitieblokje en een pen. Hij kwam namens het EDF (het Franse nationale electriciteits bedrijf). Mijn naam en telefoonnummer werden genoteerd nadat hij me vertelde dat het EDF de spar op mijn terrein zou laten snoeien. De spar groeide inderdaad tegen de bovengrondse leiding aan. Wanneer en hoe kon hij niet vertellen maar het zou wel gratis zijn. En vanochtend zag ik bij het broodhalen aan het begin van de weg drie grote werktuigen nogal rigoreus wat bomen en bossages vrijwel met de grond gelijk maken. Uit het gesprek dat ik met een van de uitvoerders had bleek dat men over goed een uur bij mij op de stoep zouden staan. Maar mij werd verzekerd dat het allemaal allemaal netjes gedaan zou worden. En inderdaad, de vriendelijke uitvoerder schoof de lange stang uit met aan het eind een zwaar roterend zaagblad. De takken vlogen in het rond bij het snerpend geluid van de zaag. De uitvoerder zat in een geisoleerde cabine zodat hij bij eventueel raken van de electriciteitskabel niet zelf onder stroom zou komen te staan. In nog geen 10 minuten was de klus geklaard. En netjes. Er komt zelfs nog iemand langs om het geheel nog wat ‘bij te knippen’ en takken die in de boom zijn blijven hangen te verwijderen. Wat een service. De video spreekt voor zich.

Tegenvaller

Het is altijd goed om wat nieuws te proberen. Zo ook gisteren avond. Verschillende eethuisjes in Aubeterre waren gesloten. Het hoogseizoen is voorbij en vanaf 1 September gaat men weer over op andere openingstijden. Dus maar doorgereden naar Bonnes. Een klein dorp zo’n 5 km van Aubeterre. Het daar gelegen restaurant Le Sud heeft een website waar mooie gerechten op staan. Ook organiseren de Engelse uitbaters regelmatig een diner met muzikale omlijsting. Eenmaal aangekomen was ik een van de zeven gasten op het buitenterras. Gezellig buiten terras met tafeltjes voorzien met de bekende Franse geblokte plastic tafelkleedjes. Buiten de standaard kaart had men vanavond gegrilde verse tonijn op het menu staan. Nou daar had ik wel trek in. Helaas het was een grote tegenvaller. De gegrilde tonijn lag op een bed van tomaten in verschillende kleuren en in plakjes gesneden gekookte koude aardappeltjes in de schil. Helaas bleek de kok behoorlijk uitgeschoten met de olijfolie en balsamico. Toen ik het eerste stukje tonijn aan mijn vork prikte en naar mijn mond bracht rook ik al een lichte vissige geur. En dat is geen best teken. Verse vis hoort in feite vrijwel zonder geur te zijn en zeker niet vissig. Ook de smaak en textuur, belangrijk bij gegrilde tonijn waren verre van aangenaam. De textuur was droog en taai. Het hoort mals met een goede bite te zijn. Succulent zoals men dat omschrijft in het Engels. Verder de typische tonijnsmaak, ietwat zoetig (umami). In dit geval vrijwel geen typische tonijn smaak. Ik heb wat van de tonijn gegeten maar het merendeel verkleind en weggefrommeld onder de tomaten. Het voorgerecht kip in een pittige saus was achteraf ook niet mijn cup of tea. De geroosterde stukjes kip waren met een vettige substantie omgeven en leken me meer op afsnijdsel dan echt van filet afkomstig. Het plezier van deze maaltijd volgde enige uurtjes later toen ik wakker werd en een sterke aandrang voelde voor een toiletbezoek. Einde maaltijd. Voorlopig geen bezoek aan Le Sud meer. Althans niet om er te eten. En zo zie je maar ik overleefde de wilde paddestoelen (zie vorige blog) maar de tonijn was een brug te ver.