Lotte

Gisterenochtend schreef ik nog op mijn blog dat ik in afwachting was van geboorte tweede kleinkind. En nu is ze er. Lotte is haar naam. Gisteren geboren om 18.45. Alles is goed gegaan. En de eerste foto’s van Lotte zijn al rond gegaan via Whats App. Ze ziet er lief uit. Het is en blijft een ontroerend moment zo’n geboorte. En uiteraard ben ik blij en trots. Dus ook maar even de eerste foto van Lotte delen op mijn blog.

Afwachten

Ik ben in afwachting van de geboorte van mijn tweede kleinkind. Ik ben niet de enige die in afwachting is. Ook Mats, mijn kleinzoon wacht op zijn aanstaande zusje zoals wel blijkt uit bijgaande foto. Nog wat spannende dagen voor de boeg voor  beide aanstaande ouders Femke en Edgar.

Het is ook afwachten hoe de nieuwe website van de Gouden Linde bezocht zal worden. Het moet uiteindelijk de weg openen voor restauratie werk aan spiegel- en schilderijlijsten door Joosje. Ik heb me wat verdiept in SEO (Search Engine Optimisation) voor websites. Door in de tekst de juiste keywords op de juiste plekken te zetten kan je zoekmachines zoals Google helpen de site goed te ranken. Gelukkig zijn er programma's voor die je helpen om dat goed te doen. Maar dan toch is het best wel een klus. Nu afwachten of mijn inspanning geholpen heeft en de website een succes wordt.

Ook nog 1-2 weken afwachten tot de update van mijn App voor de iPhone “How fresh is your fish?’’ verschijnt in iTunes. Deze succesvolle gratis App, een mooi eindproduct van een wetenschappelijk project waar ik met plezier aan gewerkt heb met Europese collega’s,  is sedert mei 2011 beschikbaar. Recent werd ik erop geattendeerd dat de App crashte. Oorzaak niet compatible met de meest recente iOs versie van Apple. Gelukkig kon de App ontwikkelaar het snel herstellen en nu afwachten tot het opnieuw in de iTunes shop staat. En tot slot wacht ik af tot de fraaie tulpen helemaal uitgebloeid zijn. Het is altijd een genot om veel tulpen vanuit de groene knop tot volwassenheid te zien komen. Elke keer weer genieten. Dus ook nu weer.

De Gouden Linde

Afgelopen dagen hebben Joosje en ik veel tijd besteed aan het maken van de website “De Gouden Linde”. Voor mij een uitdaging omdat ik daarmee wat opgebouwde expertise in de praktijk kan brengen. En voor Joosje de gelegenheid om weer wat bekendheid te gaan geven aan haar passie van het restaureren van vergulde spiegel en schilderijlijsten. Al enige jaren geleden waren er wat ontwerpen voor een site gemaakt inclusief een fraai logo. Maar dezer dagen konden we met vereende krachten een definitieve site gaan bouwen met WordPress. Niet een echt ideale tool als ik het vergelijk met Adobe Creative Cloude Muse pakket. Maar het resultaat is fraai en strak. De komende dagen nog wat puntjes op de i zetten. Er komen nog wat extra videoclips bij op basis van foto’s gemaakt van gerestaureerde schilderijen. Ook zal er nog wat schaafwerk zijn aan de tekst. Ook voor de Gouden Linde is een Youtube channel gecreëerd. Facebook komt er ook nog wel. De videoclip over het restaureren door Joosje van een houtgesneden vergulde Louis XVI schilderijlijst van rond 1780 geeft een fraai beeld hoe je van een slechte situatie naar een fraai eindresultaat kunt komen. Hieronder de videoclip en het verhaal achter deze restauratie  vind je door hier te klikken.

M HKA en Panamarenko

Grote letters HK staan op het gebouw van het Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen (M HKA) in uiteraard Antwerpen. Toevalliggerwijs kwam ik bij het surfen op het web enkele Youtube filmpjes tegen over het werk en leven van Panamarenko. Een Belgisch avantgarde kunstenaar uit jaren zestig. Ik heb me kostelijk vermaakt met zijn verteltrant in het Vlaams over wat hem bezighoudt. Ook zijn jongere blonde levensgezellin draagt bij aan het amusante karakter van de filmpjes. En hun levensstijl is bijzonder. Kijk maar eens op de volgende Youtube link. Ook hangt een van de vroegere werken van Panamarenko bij de ingang van het Haags Gemeente Museum. Maar de kunstenaar is inmiddels zo’n 9 jaar met pensioen. En na een succesvolle expositie in Brussel van al weer heel wat jaren gelden nam M HKA het initiatief om grote en kleine werken van zijn gehele oeuvre in het museum ten toon te stellen. En voorwaar zeer de moeite waard. In ruim een uur waren we vanuit het Beijersche op de parkeerplaats bij M HKA. Binnen had men de expositie verdeeld over zes thema’s. Een bewuste keus zo blijkt uit de korte documentaire. Op verschillende plekken in het museum werden ook de filmpjes over Panamarenko vertoond. Kostelijk om hem te praten over de in zijn ogen wetenschappelijke achtergronden van energie. Hij klets alles aan elkaar vast. En tot slot merkt hij dan op dat hij dergelijke verhalen al veel verteld heeft aan kunstenaars die er toch niets van snappen. Het was ook plezant om te zien hoeveel (kleine) schoolkinderen vaak nog in schooltenue met de juf een bezoek brachten aan het museum. De kinderen liepen met foto’s waarop onderdelen van de objecten waren te zien. Ze moesten uitvinden welke foto bij welk kunstwerk hoorde. Ook de herkenbare objecten zoals de duikboot of ‘vliegtuigen’ werden enthousiast begroet dor de kinderen. Tot angst van de suppoosten die bang waren dat de kinderen in hun enthousiasme overal aan zouden zitten.  Na een paar uurtjes gingen we weer richting het Beijersche. En als afsluiting van deze dag dronken we thee en aten we nog wat appelflappen die Joosje gisteren gebakken had. Een welbestede dag aan een groot kunstenaar en amusant persoon van onze Zuiderburen. Je kunt de tentoonstelling nog tot eind maart zelf gaan bekijken. Hieronder alvast mijn video impressie die een goed beeld geeft hoe fraai het werk van Panamarenko is.

Genieten

Voor de tweede keer binnen een maand heb ik een bezoek gebracht aan museum de Fundatie in Zwolle. Het lag mooi op de route terug vanuit Veenhuizen. En het was voor de tweede keer een groot genoegen om er te vertoeven. Twee nieuwe exposities waren beschikbaar. Een grote overzichts expositie “Closer’’ van Tjalf Sparnay met megarealisme. Schilderen van objecten op grote doeken op een bijna fotografische manier. Aardig om te zien. Maar na een paar doeken bleef het me niet boeien. Het creëerde bij mij geen emotie. En na een tijdje had ik genoeg broodjes, ketchupflessen, knikkers etc. op zo’n groot formaat gezien. Toch maar wel een selfie gemaakt met een bruine boterham met oude kaas op de achtergrond. Daartegenover was de expositie ‘’ In search of the meaning ‘’ een geweldig overrompelend gebeuren. Achtentwintig veelal grote objecten stonden door de bovenste etages opgesteld. Ze kwamen ook door de architectuur van het Fundatie gebouw volop tot hun recht. Uiteraard heb ik weer met mijn videocamera de nodige opnames gemaakt. Na enige tijd klampte een suppoost mij aan. Zijn manager had hem verteld dat het niet toegestaan was te  filmen. Ik heb daarover mijn verbazing uitgesproken mede omdat  fotograferen wel mocht. Video is niet anders dan het maken van 25 foto's per seconden. En met huidige fototoestellen of mobiele telefoons kan je ook filmen. En daar werd niets van gezegd. Dus echt onzinnig die houding. Rest in het geheim gefilmd. Het resultaat van deze verboden opnamen kun je aan het eind van deze blog bekijken. Ook de catalogus over de expositie is fraai omdat er per kunstenaar een interessante beschrijving is van zijn of haar complete werk met ook fraaie foto’s. Na het bezoek nog even door de straatjes van Zwolle geslenterd. De eigenaresse van het winkeltje met de speelse naam  ‘’Bijzonder-Heden’’ vertelde dat haar omzet mede bepaald wordt door succesvolle tentoonstellingen bij de Fundatie. Veel bezoekers leidt tot veel klanten. Mooie spin-off van kunst. En ook wij gingen daar weg als tevreden klant met wat bijzondere kadootjes  En zo sloten we met een tevreden gevoel een kort bezoek aan het rustige Noorden af.

Groningen

Vrijdag zijn we in de loop van de ochtend richting Groningen vertrokken. Doel was in ieder geval het bijwonen van de finale van het Art Rocks (2014). Het Museum Boijmans Van Beuningen, Groninger Museum en Centraal Museum Utrecht hadden muzikanten uitgenodigd om zich te laten inspireren door iconen uit hun museumcollecties in deze muziekcompetitie. Van de 165 inzendingen waren er zeven geselecteerd om tegen elkaar te strijden in de finale. Die finale vond plaats gisterenavond in het Groninger museum. Indrukwekkend om zoveel verschillende presentaties te zien in combinaties met de schilderijen waardoor de muzikanten geïnspireerd waren. Ik schat in dat rond de honderd bezoekers vanaf zeven uur onder begeleiding van zaal naar zaal trokken om naar de muziek te luisteren. En rond half negen werd de winnaar bekend gemaakt. En dat was ook onze favoriet. Winnaar was Bird in a Glasshouse met het nummer Multiplied. De zangeres Femke Ravensberger bracht met haar viool en ondersteund door een Ableton Live haar gecomponeerde muziek Multiplied krachtig en subtiel ten gehore. Hieronder de video die ik maakte van de prijsuitreiking en haar optreden erna. Ik had geluk dat ik bij haar optreden direct vooraan kon staan en op die manier alles goed kon vastleggen. Joosje en ik waren beide onder de indruk van haar optreden. Op haar facebook pagina staan ook nog een  aantal leuke optredens.

Uiteraard verbleven we in de buurt van Groningen. Onze keuze was gevallen op hotel Bitter en Zoet in Veenhuizen. We hadden daar al eens gegeten tijdens ons bezoek vorig jaar aan Groningen. Wat een fantastisch hotel.  Mooie grote kamers, stijlvol ingericht en kamer 3 was voor ons. Rustige omgeving, vriendelijk personeel en we hebben er heerlijk geluncht. Ook het ontbijt mag er zijn. En alles voor een zeer schappelijke prijs. Een aanrader. Op de terugweg vandaag via een bezoek aan museum de Fundatie in Zwolle kreeg ik nog een telefoontje. Ik was vergeten de sleutel van de kamer af te geven. Al een voorteken van ons idee om zeker nog eens terug te gaan naar dit hotel. Maar nu zal ik de sleutel maar even terugzenden.

Buur bloggers

Er zijn (trouwe) volgers die mijn blog lezen. Sommigen reageren af en toe. Uiteraard is dat leuk. Maar ik heb ook buur bloggers. Althans zo beschouw ik ze. Buur bloggers zijn volgers maar die ook een eigen blog bijhouden die ik weer volg en lees. Mijn naaste buur bloggers zijn Marthy van ‘’Heen en terug naar de Ardèche” en Emie van ‘’Wonen in Caldese”. Ofschoon we elkaar als buren nog nooit in levende lijve ontmoet hebben, zien we elkaar vrijwel dagelijks via de blog. Marthy en Emie schrijven een dagelijkse korte blog inclusief een foto. Naast de gemeenschappelijkheid van een blog hebben we ook gemeen dat we soms in Nederland wonen of vertoeven maar ook een groot deel van onze tijd van ons huidige leven in het buitenland doorbrengen. Dat blijkt al uit de titels van de blogs van mijn buur bloggers. Marthy woont met haar levenspartner Mart in een klein gehucht Le Serret in de Ardèche. Hun huis is driehonderd honderd jaar oud, zoals de meeste huizen in die streek. In het achterste gedeelte bevindt zich een gîte. Dit was voorheen een schapenschuur en is getransformeerd tot een luxe, comfortabele gîte  ingericht met aandacht voor detail en materiaal. Ook het huis van Emie en haar levenspartner Adrie is driehonderd jaar oud. Hun huis was ooit een boerderij. Ze zijn zelfvoorzienend wat water, gas en elektriciteit betreft. Het huis, Caldese genaamd, ligt in de groene heuvels van Umbrië vlak bij de middeleeuwse plaats Gubbio.  Zij bieden B&B als mogelijkheid in een zeer fraai ingericht gedeelte van hun huis. Ik weet niet precies hoe oud mijn huis is in Pillac. Ik denk zeker  geen driehonderd jaar. Misschien wel eens leuk om het bouwjaar te achterhalen. Ik heb wel een apart verblijf waar familie, vrienden etc die langskomen kunnen verblijven. En een happie mee-eten kunnen ze ook. Ook een overeenkomst tussen de drie blog buren is het feit dat we niet meer werken maar genieten van de vrije tijd en het leven in mooie omgevingen in het buitenland of in Nederland. En we hebben alle drie kleinkinderen waar we graag over schrijven in onze blogs en die we graag fotograferen of op video zetten. In mijn geval neem ik alvast een voorschotje om te spreken in meervoud van kleinkind. De geboorte van het zusje van Mats, mijn kleinzoon, is aanstaande rond de 20ste van deze maand. Tot zover wat over mijn buur bloggers waarvan ook de twee foto’s hierboven geleend heb. Blog buurtje leen gespeeld. Door de laatste buur blog van Emie werd ik op het spoor gezet van de website van kunstenaar Jan Snoeck. Van zijn praktische kunst zoals omschreven op zijn website heb ik twee koffie kopjes besteld. Praktisch en mooi. Misschien moet ik de buur bloggers maar eens uitnodigen om samen ergens een bakkie doen.

In de rij

Na de futuristische kijk op mode in de tentoonstelling “The Future of Fashion is Now”’ in Boijmans van Beuningen zijn we gisteren naar het Haags Gemeente Museum getogen voor de expositie “Mr Darcy meets Eline Vere”. En we waren niet de enige die op dat idee waren gekomen. Een lange rij tot ver buiten het gemeente museum stond te wachten om naar binnen te mogen. Maar het merendeel kwam voor de tentoonstelling over Rothko. Die hadden we al eerder bezocht. De expositie over de romantische mode gaf een fraai overzicht van het modebeeld voor de upperclass. Ruisende zijde, adembenemende borduursels, ruches en grote crinolines. Wollen maatkleding voor dandy’s en chique baljurken voor ladies. Kostuums uit de tijd van Jane Eyre, Eline Vere, Jane Austen’s Pride and Prejudice en Downton Abbey in volle glorie in een grote tentoonstelling over mode in de 19de eeuw. De aankleding van de expositie was ook fraai verzorgd. Best wel een lastige opgave. De wanden van het museum waren behangen met grote voorstellingen van gebouwen etc. Daardoor kwamen de kostuums nog meer tot hun recht dan in een kale museumzaal.Daarna nog wat ander exposities doorgelopen om vervolgens op de mooie binnenplaats te genieten van een glaasje prik met. Nog net voor sluitingstijd een bezoek gebracht aan de buren van het Haags Gemeente Museum. Het Haags Fotomuseum. Dat was een afknapper. Het aankijken niet waard wat mij betreft. Ik heb altijd wat moeite met conceptuele kunst. “Nude, animal, sigar” van Paul Kooiker was in mijn ogen niet meer dan wat veel nogal onscherpe foto’s van vrouwelijk naakt, varkens en een sigaar. Ik kon niet de moeite opbrengen om te doorgronden wat de fotograaf er mee voorhad. Gelukkig stond bij Fotomuseum geen lange rij om binnen te komen want dan zou ik me nog meer teleurgesteld hebben gevoeld. Maar de tentoonstelling over romantische mode is een aanrader. Het videootje over de expositie hieronder als opwarmertje.

The future ….

… of fashion is now. Dat is de titel van de mode – kunst expositie die nog tot midden Januari in Boijmans van Beuningen te zien is. En die stond nog  op onze lijst om af te vinken. Dus op de zeer stormachtig zaterdag naar Rotterdam. Eerst in HNY een espresso en een heerlijke tompouce. Genietend van de mensen in HNY en van de woeste golven in het havengebied. Een welkome afwisseling na al de ellende vanuit Frankrijk de afgelopen dagen. Het was moeilijk vanwege de storm om ons staande te houden buiten het gebouw. Daarom besloten we om een bezoek aan het fotomuseum maar achterwege te laten. Dus op naar Boijmans. Het blijft een genot om in dat museum rond te kijken. De expositie van de studio  Wieki Somers studio viel wat tegen. Maar de expositie ‘’The future of fashion is now’’ was leuk om te bezoeken. Interessant om de verschillende jurken, jassen etc. te bekijken die als kunst waren gemaakt maar waarvan ook sommigen zeer draagbaar zouden kunnen zijn. De tentoonstelling laat werk zien van ruim vijftig internationale ontwerpers, van gerenommeerd modehuis tot jong aanstormend talent. Wat dacht je van kleding gemaakt van toilet papier. Of kleding met kleine gekleurde LED lampjes. Ook is er een jurk te zien die in 3D geprint is. Tot 15 januari kunnen jullie nog zelf gaan naar het museum. Nu kun je alvast van mijn video impressie genieten.

Communicatie

De afgelopen dagen hebben een diepe indruk achtergelaten. De afschuwelijke moorden door extremisten op onschuldigen in Parijs. Onwillekeurig dacht ik ook terug aan de aanslagen in Noorwegen op een  groot aantal jongeren door een rechtse fanaat een paar jaar geleden. Net als toen heb ik gekluisterd gezeten aan de moderne communicatie middelen die ons ter beschikking staan. Internet, live TV, blog en twitter. Gisteren werd nog eens duidelijk dat je gezeten in je eigen rustige woonkamer er in feite bovenop kunt zitten. Nog beter zelfs dan journalisten ter plekke. Dat bleek wel bij de afloop van de gijzeling in de drukkerij. Terwijl de explosie te zien was en de geweerschoten te horen waren op NPO live TV kletste de verslaggever maar wat over een sportlokaal waar een persbijeenkomst zou zijn. Bij de gijzeling in Parijs zag men de ontknoping alsof je op de eerst rij in de bioscoop zat. Vuurknallen en na schoten het wegrennen van gegijzelden uit het pand. Verder viel mij de chaotische taferelen op waarmee de ambulances kwamen aanrijden. En ook hier stond een hulpeloze journalist letterlijk op verre afstand van waar het allemaal gebeurde. Hij hobbelde achter de feiten aan.  En zojuist las ik dat de politie de camera's in de Joodse supermarkt had gehackt om de posities van de gijzelnemers en de gegijzelden te bepalen aldus Sky News. Kortom big brother was watching. Maar er werden ook de nodige onjuiste berichten verspreid door gerespecteerde media. Het volgen van het live blog van de Volkskrant in combinatie met NPO live TV was net als het lezen van een spannend boek. Helaas het was allemaal niet verzonnen door een schrijver maar keiharde realiteit. Ik hoop dat we al deze communicatie middelen beter gaan inzetten voor mooier en menselijker nieuws.

Lotta Blokker

Er zit een dikke vette gouden vredesduif op het dak. Op het dak van de Fundatie in Zwolle. De duif, gemaakt door Marte Röling in 2009 van polyester met bladgoud, is een fraai  contrast met het imposante gebouw en het daarbij ruimteschipachtige nieuwe dak van het museum. Rond twaalf uur stapte ik gisteren binnen in dit museum waar de allerlaatste tentoonstelling dag was van het werk van Lotta Blokker. Ik was niet de enige bezoeker. Het knusse en strak ingerichte museum mocht aan belangstelling niet klagen. En de tentoonstelling ‘The hour of the wolf’’ met het werk van Lotta Blokker was in één woord indrukwekkend. Op de website van het museum de Fundatie stond de volgende tekst  “Wat gebeurt er ’s nachts? Als de lichten doven en de telefoon niet meer gaat? Als er geen afspraken zijn en de grote stilte begint?” De Nederlandse beeldhouwster Lotta Blokker (Amsterdam 1980) vroeg het zichzelf vaak af. Als kind al, als ze wakker lag en dacht dat iedereen sliep, behalve zij. Met deze herinnering als uitgangspunt maakte zij de serie The Hour of the Wolf: negen levensgrote, bronzen sculpturen die de gevoelens van de slapelozen verbeelden. Museum de Fundatie toont dit intieme project, waarin Blokker uitdrukking geeft aan haar verlangen dichtbij iemand anders te kunnen komen. Naast dit werk exposeert zij verschillende  andere figuratieve beelden waarin zij de ziel van de geportretteerde wist te vangen. Blokkers sculpturen hebben een enorme zeggingskracht. In tegenstelling tot haar jonge en frêle verschijning is haar hand die van de ervaren, gevestigde kunstenaar. Gelijk de Franse beeldhouwer August Rodin creëert Blokker expressieve sculpturen, die in kwetsbaarheid het oeuvre van de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz nabij komen. Het maakt haar werk krachtig en imposant, maar ook heel menselijk en herkenbaar. Tot zover de website van de Fundatie Het was grappig om te zien hoe bijna alle bezoekers zich in allerlei standen wrongen om met hun mobieltjes foto’s van de sculpturen te maken. Het was daardoor voor mij wel wat lastig om de werken op video vast te leggen. Er was altijd wel een bezoeker die onbewust in het beeld schoof. Maar het is toch gelukt. Hieronder het resultaat van deze unieke tentoonstelling.