Laatste dag 2013

Nog een kleine 14 uur ben ik verwijderd van het nieuwe jaar 2014. Dus na alle TV jaar overzichten van de beste sport prestaties, politieke gebeurtenissen, de top 2000 etc. is het mijn beurt om nog naar even terug te kijken naar 2013.

De eerste maanden van 2013 stonden veel in teken van het beter leren kennen van Joosje. We waren met elkaar in Gouda of in Pillac en omgeving. Uiteraard onze 3 weekse voorjaars camper reis naar Portugal dient hier gememoreerd te worden. Dat was echt een topper! Veel beleefd en gezien met heerlijk Portugees eten en wijntjes.

De zomer 2013 in Pillac was heerlijk met veel, heel veel zon en tal van van fijne bezoeken van familie en vrienden aan mijn leefplek in Frankrijk. En uiteraard was mijn Noorse hond Tia in de zomer bij me. Verder werd mijn Pillac paradijsje nog fraaier met een vernieuwde badkamer, inrichting van de woonkamer en een nieuwe garagedeur. En niet te vergeten de prachtige wilde bloementuin kwam tot volle bloei. Ook was het genieten van het culturele leven 's zomers in de Charente en in Nederland. Verder het hele jaar genoten van Mats, mijn kleinzoon. Een echt lief ventje die de wereld aan het ontdekken is. Het geeft een enorm warm gevoel om mijn kinderen Natasja en Edgar samen met hun levenspartners midden in het leven te zien staan. En van het leven te genieten. Ieder op hun eigen manier.

De laatste maanden van 2013 gingen langzaam maar zeker meer in het teken staan van mijn knie operatie en alle voorafgaande acties. Eindelijk was het dan zover in December. Nu zit ik nog midden in de herstel periode. De steun en belangstelling van familie en vrienden is onontbeerlijk gebleken om daar doorheen te komen. Maar bovenal was Joosje mijn steun en toeverlaat.

Mijn 65ste verjaardag ging ook niet onopgemerkt voorbij. Het definitief stoppen met werken en te mogen gaan genieten van pensioen en AOW is tot nu toe een aangename ervaring. Het jaar 2013 was een jaar om met trots en plezier op terug te kijken en nu op naar 2014!

Familie diner

Gisteren heb ik mijn Adobe Photoshop en Première Elements geüpgraded naar versie 12. Dus ben ik weer voor een jaartje bij. Vannacht toen ik weer eens de slaap niet kon vatten heb ik daarom mijn otofoto van mijn blog van een paar dagen geleden maar eens wat bewerkt. Blijft leuk werken met lagen, het isoleren van lagen, toepassen van blur of andere filters. Resultaat is nu de nieuwe profiel foto  op facebook. Ook het video edit programma Première kon ik meteen gebruiken bij de video over het Familie diner van afgelopen zondag in la Luna. Op die dag arriveerden rond vier uur Edgar, Femke, Mats, Natasja en Wino. Mats was net van zijn autoslaapje wakker geworden. Na wat acclimatiseren nam hij het initiatief om mij steeds mijn stokken aan te reiken die ik gebruik bij het lopen. Daarna was zijn speelgoed aan de beurt. Allerlei autootjes met geluid, het Jip en Janneke memory spel en de vele puzzels in allerlei formaat werden een voor een afgewerkt. Inmiddels werd de tafel werd gedekt. De kids hadden gezorgd voor allerlei heerlijke ingrediënten om te kunnen gourmetten. Wino wierp zich op als opper-gourmet kok. Het was een gezellig gesmikkel. Een boekje lezen met Natasja (Tante Tasja zoals hij op dit moment zegt) was een extra toetje als afsluiting voor Mats. Vervolgens ging Mats nog even met mijn hulpartikel wat uit proberen maar daarbij kon hij mijn assistentie wel gebruiken. Wil je het meebeleven kijk dan nog even naar de korte video impressie. Heerlijk toch zo'n familie diner.

In de spiegel kijken

Kijk eens wat vaker in de spiegel was enige tijd de slogan van kappers. Op die manier probeerde men klanten naar de kapper trekken. Behalve dat ik een wat bleek neuzig bekkie zag van mezelf toen ik in de spiegel keek was duidelijk dat mijn haar onderhanden genomen moest worden. Het was heerlijk om eerst een intense hoofdmassage te krijgen bij het wassen. Daarna werden mijn lokken vakkundig geknipt. Wenkbrauwen weer gekort en zag ik er met wat gel in het haar er weer ‘fris’ uit. De kapster houdt bij het tonen van het eind resultaat als altijd de spiegel zodanig dat je het kalende gedeelte minimaal ziet. Niet dat ik met mijn kaalheid problemen heb. Daarna nog even een otofoto (Kees van Kootens alternatieve woord voor selfie) van mij met de Zusjes (Arienne en Marjolijn) zodat het allemaal weer vastligt voor het nageslacht. Ook Mats bleek recent naar de kapper geweest te zijn met zijn moeder Femke. In Nicole’s kapsalon werd hij geknipt. Hij onderging het allemaal wat gelaten als ik naar de foto kijk. Grappig dat kuifje blonde haartjes overeind. Vandaag kan ik het eindresultaat zien. Mats komt dan met Femke en Edgar bij mij op bezoek in la Luna. Ook Natasja en Wino komen. Dat gaat dan een leuke middag worden die uiteindelijk afgesloten zal worden met gourmetten. Feestelijk dus net als de mooie bloemen waarvoor Joosje had gezorgd. Die kan er helaas vandaag niet bij zijn. Maar dat halen we nog wel een keertje in. Het is toch al een feestdag omdat vandaag Joosje jarig is. Zijn we weer even jong :). Van harte gefeliciteerd en veel plezier vanmiddag bij Mo's cafe en optreden van Marlies Angels.

Selfies

Selfie is gekozen tot woord van het jaar 2013. Selfie betekent een zelfportret gemaakt met een digital camera van je mobieltje en is gebruikelijk genomen in een wat schuine stand.  Recent stond de selfie weer in de belangstelling toen Obama op begrafenis van Mandela van zichzelf een foto maakte. Hierbij dan mijn zelfportret vanochtend genomen in la Luna. Het is duidelijk. Ik moet me maar weer eens scheren. Dat is er nog steeds niet van gekomen. Vrijdag aanstaande krijg ik ook nog een Knappe-Kappers knipbeurt. Dan ben ik Kerstmis proof voor wat betreft de uiterlijke kant. Ik doe in deze blog ook nog een selfie bij van mijn enkel van twee dagen geleden. Het lijkt wel of ze bij mijn knie operatie ook mijn enkel eventjes onder handen hebben genomen. Maar het gaat in feite om bloeduitstortingen die vanuit mijn knie langzaam naar beneden zakken volgens mijn fysiotherapeute. Ik heb van haar ook nog een pakketje extra  oefeningen meegekregen voor de komende Kerstperiode. Kan ik tijdens het kerstdiner mijn rechter knie buigen en strekken. Dus het wordt een actieve Kerst. Tot slot een selfie van een lading knuffeldieren die bij Ikea in Delft  door het decoratie team bij elkaar gezet waren aan een soort ontbijt tafel. Ik vond het wel een grappig gezicht. Dus die krijgen jullie nog als extraatje. 

Tussenstand

Nu na ruim een week van mijn knie operatie begin ik iets minder pijn te hebben van de operatie. In ieder geval heb ik de morfine achtige preparaten afgebouwd. Die zijn wel effectief in de pijnbestrijding maar het lijkt ook wel of je in een wereld met een lager plafond gaat leven. Althans zo noem ik dat maar. Nu nog alleen regelmatig paracetamol. Bijna nooit geslikt in mijn leven maar nu moet het dan toch maar fftjes. Maar de beste pijnstiller kreeg ik vanochtend. Een gesproken berichtje van Mats via WhatsApp. Ik had hem een fotootje gemaild dat ik een gekookt eitje had gegeten. Hij zei zo leuk Opa eitje eten. Verder zei Mats dat hij naar de stad ging om te shoppen en uiteraard dag Opa. Nou tegen zonder berichtje kan geen paracetamol tegen op. Daarom ook nog maar een foto van Mats en mij genomen op 1 December. Mooi geschoten door zijn moeder Femke.

Verder kwam Joosje me vanmiddag ophalen om een toertje te maken langs en door de Vlist. Schitterend gebied. Prachtige klein huisjes en boerderijen waarvan de meesten zeer goed onderhouden zijn. En hier en daar een molen.  Het was voor mij ook heerlijk omdat ik nu zo zeven dagen ‘opgesloten’ in la Luna had gezeten vanwege me zeer geringe mobiliteit. Leuke leefruimte hoor la Luna maar er is meer in deze wereld. Ik was ook aan deze stap toe. Het lopen met krukken gaat redelijk. Buigen en strekken blijft pijnlijk  en nauwelijks kracht in onder en boven been. Maar het lopen van een parkeerplek naar hotel-restaurant Belvedère in Schoonhoven voor koffie met was tevergeefs. Men zat vol met aanstormende dinergasten. En dan te bedenken dat ik uit overlevering weet dat mijn vader ooit ‘eigenaar’ geweest is van dit hotel toen hij een goede chef-kok was in de jaren vijftig-zestig van de vorige eeuw.

Dus een koffie koek zat er voor ons niet in. Dan maar een heerlijke appelbeignet van bakker van Dijk uit Gouda en een Nespresso in la Luna genomen.

65-

Ofschoon ik jullie niet teveel wil lastig wil vallen met mijn leeftijd is er toch een situatie ontstaan waarvoor ik aandacht vraag. Op 5 December heb ik een rechterknie gekregen. Niet als surprise van sinterklaas en zijn pietermannen. In een professionele omgeving van Rijnland ziekenhuis werd ik door het orthopedisch specialist en zijn team ontvangen in de operatiekamer. Na nogmaals een uitgebreide laatste check ging ik in een roes met ruggenprik. Een aparte maar zeker niet een onplezierige ervaring dat roesje. Na twee dagen was ik van het infuus af, kon ik al wat stappen zetten met steunraam. Verder is het verband eraf en heb een mooie witte kous aan. Sexy toch? (zie foto). Fysio werd met een lading pijnstillers in gang gezet. Maar het strekken en buigen van knie is pijnlijk. Maar nu mijn ‘probleem’. Mijn lichaam is dus 65 jaar en 9 dagen oud. Maar de knie prothese is dus nu 5 dagen oud. Dus naar mijn idee daalt hierdoor mijn gemiddelde leeftijd. Maar met hoeveel? Op basis van gewicht, volume, belangrijkheid ....? Lastig. Ik doe dus maar een gok. Door die nieuwe knie heb ik een verjonging van 5% gekregen naar mijn schatting. Dus wat moet ik nou vermelden op toekomstige vragen die gaan over mijn leeftijd. 65 jaar of 61 jaar en 9 maanden? Zou ik dan ook nog weer later AOW gaan krijgen? Het verblijf in het ziekenhuis werd zo aangenaam mogelijk gemaakt door het personeel. Prima verzorging. En het wordt natuurlijk helemaal een feest als je bezoek krijgt. En dubbel pret als Mats langs komt. Hij toonde zijn Sinterklaas cadeau. Een doos vol met stempeltjes. Dus het werd een middagje stempelen aan bed. Het kunstwerk werd met moeite afgestaan door de kleine kunstenaar. Maar uiteindelijk mocht ik het dan toch hebben. Dus vanaf vandaag hangt het werk van Mats in La Luna waar ik sinds vanmiddag weer terug ben. Dus in vijf dagen een oude knie armer, een nieuwe knie rijker, een schilderij van Mats en verjongd. Daar wordt je toch blij van.

65+

Gisteren werd ik dus 65. Terwijl ik samen met Joosje rustig in la Luna van het buitenuitzicht zat te genieten hoorde ik gerommel aan de buitendeur. En daar kwamen Natasja, Wino, Marjolijn, Nelemarie, Jan en Arienne als feesttrein aan een lange 65 slinger naar binnen. Femke, Edgar en kleinzoon Mats arriveerde iets later. Ietwat verbouwereerd stond ik te kijken. Dat had ik in het geheel niet verwacht. Joosje had het allemaal georganiseerd. Dus daar zat ik te genieten van zoveel belangstelling en weer mooie cadeaus. En na het genieten van een lekker taartje met koffie waarbij Mats een kaarsje probeerde uit te blazen werd het glas geheven. Verder konden we in de loop van de dag ons ook te goed doen aan de meegebrachte lekkernijen. Een ieder had daarin zijn bijdrage geleverd. Mats liet zich ook weer van zijn vrolijke en nieuwsgierige kant zien. Hij deed zijn uiterste best om ook de roltoeter uit te blazen. En hij deed zijn best om zijn moeder in het fotografie voetspoor te volgen. Kijk maar naar het videootje. Het was een heerlijke dag. Met dank aan iedereen die er was en aan Joosje die het geheimpje zo goed kon bewaren. Ook dank aan een ieder voor de felicitaties per Facebook, email of briefkaart. Dus we zijn nu vandaag aangeland op de eerste 65+ dag. En ik eet vandaag nog een stukje marsepein taart die overgebleven is van gisteren toen het 65 was.

65

Mijn moeder (Riek Woerdman) vertelde me steevast op mijn verjaardag dat ik geboren ben om 07.15 op de Oudegracht 1 in Utrecht boven de toenmalige Bunkerbar (nu café Weerdzicht) op de hoek van de Oranje straat van WijkC, destijds een ‘beruchte’ volksbuurt. Een soort Jordaan van Utrecht. Verder vertelde ze me dat mijn oma, destijds woonachtig op 100 meter afstand op de Bemuurde Weerd, bij het oversteken over de brug gevallen was toen ze  in haastige spoed naar me kwam kijken. En nu schrijf ik dat maar eens op omdat het allemaal precies vandaag 65 jaar geleden is. Dus ik behoor vandaag tot AOW'ers, alhoewel officieel pas over 2 maanden. Maakt me ook niet uit. Ze doen maar in Den Haag. Wat telt is hoe je voelt. En hoe zou je je voelen als je ‘s morgens verrast wordt door Joosje met een feestelijk ontbijt? Goed toch! En krijg je ook nog een paar leuke cadeaus en bloemen. Heel toepasselijk kreeg ik een mooie bundel met de titel ‘Lees maar en wees gelukkig’ met de 500 mooiste, beste fijnste gedichten & beelden uitgegeven door Plint. Verder de puzzel uit de collectie van Marius van Dokkum met de titel ‘Wachten op inspiratie’. Wel ik hoef niet lang te wachten want er is altijd wel wat me inspireert. En ik kreeg ook nog het meest gespeelde spel ‘Mens erger je niet!’ in originele vorm. Lijkt me leuk om weer eens te spelen en over enige tijd zelfs met kleinzoon Mats. Maar misschien wil Mats lannen in plaats van Mens erger je nieten. Ik zag gisteren een Facebook berichtje van Femke waarin stond dat men thuis zat te lannen. Ik had eerlijk gezegd nog niet gehoord van dat werkwoord. Maar via Google werd me duidelijk wat het inhoudt. Een groep personen speelt dan spelletjes via een lokaal opgezet computer netwerk. Zal vast niet Mens erger je niet geweest zijn dat de lanners gespeeld hebben.

Wordt vervolgd

Met een bezoek aan het museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam werd ook invulling geven aan een hernieuwde kennismaking met Caro en Hans. Ik had hun enige jaren geleden ontmoet op de camping Domaine Le Portrait. Destijds al afgesproken om elkaar eens op te zoeken maar tot nu toe was het er niet van gekomen. Maar nu door mijn wat langere verblijf in Nederland kon het wat gemakkelijker. Het was erg leuk om elkaar weer te zien en te combineren met een gezamenlijk bezoek aan de expositie van Oskar Kokoschka. Van deze top portretschilder was een interessante overzichtstentoonstelling ‘Mensen en Beesten’ samengesteld. Zijn schilderijen van dieren alsmede zijn aquarellen spraken mij het minst aan. Maar zijn schilderijen van kinderen en volwassenen waren indrukwekkend. Vooral bij het gebruik van wat heldere kleuren. Zijn liefdesrelatie met de weduwe van Wagner en het oorlogstrauma hebben een behoorlijk impact op zijn werk gehad. Er was een knullige video te zien die speciaal gemaakt was voor deze tentoonstelling. Oskar Kokoschka werd daarin zogenaamd recent geïnterviewd waarin beelden van een Duitse TV uitzending uit 1999 over Kokoschka werden gebruikt. Er was veel belangstelling voor de tentoonstelling. Mijn museum jaarkaart kwam weer goed van pas. Want daardoor was het mogelijk om de expositie van Erwin Olaf in het Nieuwe Instituut (voormalig Nederlands Architectuur Museum) te bekijken. Dit instituut is de overbuur van Boijmans van Beuningen. Ofschoon de snelheid van bediening in het restaurant voor een smakelijk lunch wat te wensen overliet was het aangenaam toeven. Onder het genot van een Chardonnay hebben Caro, Hans en ik elkaar als jonge pensionados bij zitten praten. We concludeerden ook dat zo’n gezamenlijke activiteit zeker voor herhaling vatbaar is. Dus wordt vervolgd.

Personal hotspot

Wat is dat nou weer Personal Hotspot? Een soort privé hutspot met worst? Nee hoor, niets van dit alles. Maar het is een mogelijkheid om je iPhone te gebruiken als een wifi bron. Op die manier kan ik het probleem van geen wifi connectie voor mijn laptop in la Luna verhelpen. Niet de goedkoopste oplossing maar geen wifi is ook niks. En ondanks het zeer mooie landelijke uitzicht wil ik straks na mijn knieoperatie wel wat kunnen communiceren met de buitenwereld. Voorlopig staat nu de knie operatie in de ochtend van 5 December gepland. Alleen de opgelopen verkoudheid van een paar dagen geleden kan nog roet in het eten gaan gooien. Die probeer ik er onder te krijgen met voorgeschreven antibiotica. Ik ben inmiddels wat gewend aan mijn la Luna stek hier. Zeer landelijk en de haan kraait er vrolijk op los. Ik heb de haan getraind nu viermaal te kraaien. Ik verwijs hierbij naar de video van 20 seconden. Driemaal kraaien vond ik te veel lijken op Lucas 22:56 voor diegenen die het nog eens willen nalezen.

 

Afgelopen maandag ook nog een bezoekje gebracht aan Edgar, Femke en Mats. Kleinzoon Mats kletst er vrolijk op los. Hij kent alle namen van zijn vriendjes op de kinderopvang. Verder is hij gek op puzzelen en met blokken spelen. Hij trekt daarbij ook zijn eigen plan zoals de Belgen dat zeggen. Heel behendig haalde hij blokken die Edgar op zijn bouwwerk had gezet weer weg en plaats zijn blokken. Later bij het naar bed gaan riep hij eenmaal in zijn bed liggend Opa Opa. De volgende ochtend zei hij tegen Edgar ‘Opa weg’. Onroerende kleine momenten in het leven die heel veel waard zijn.

Doet-ie 't of doet-ie 't niet

Doet-ie 't of doet-ie 't niet was een spelprogramma van Peter Jan Rens dat bij de VARA in 1988 begon. In de spelshow werd eerst een serie filmpjes met dezelfde situatie getoond, waarna één filmpje halverwege werd stopgezet. Aan de kandidaten werd vervolgens gevraagd over de persoon in het filmpje: "Doet-ie 't of doet-ie 't niet".

Daar leek mijn bezoek gisteren aan het ziekenhuis Rijnland in verband met geplande knie operatie ook op. Na alle voorbereidingen was het dan zover om richting OK te gaan. Na het aanleggen van infuus kreeg ik te horen. Operatie uitgesteld tot begin avond  vanwege spoedgeval operatie en het ontbreken van een knienet. Knienet is de term die men gebruikt voor alle apparatuur nodig voor de knie operatie. Een vorig knienet was mogelijk niet steriel en de laatste was net gebruikt door een ander team. Dus terug naar zaal en maar lekker nuchter blijven. Je kunt je voorstellen voor zo’n culinaire lekkerbek als ik valt dat niet mee. Laatste maaltijd had ik de dag daarvoor om zeven uur ‘s avonds gegeten. Vervolgens kwamen ze op zaal ook nog boerenkool met worst uit serveren aan mijn  kamergenoten. Maar rond 17.30 opnieuw naar de OK. Net op het moment dat de anesthesist de verdoving voorafgaand aan de ruggenprik wilde gaan uitvoeren kwamen er weer twee spoedgevallen. Een keizersnee en hart probleem. Uiteraard kregen die voorrang. Weer terug naar zaal om nog te wachten op een definitief antwoord te wachten op de vraag ‘Doet ie (de orthopedisch specialist)  ‘t (mijn knie) of doet-ie ‘t niet?’. Om 21.00 kwam het verlossend antwoord. Hij doet het niet. Het zou nachtwerk gaan worden en dat werd terecht niet toegestaan door de eindverantwoordelijke van de OK. Dus vertrokken we met een ervaring rijker. Op naar de volgende opname van Doet-ie 't of doet-ie 't niet? Binnen twee weken is me beloofd.  En ook dat ie het doet! 

Ik ben er klaar voor

Sinds vandaag staat er een duidelijk pijl op mijn rechter been wijzend naar mijn knie. Duidelijker kan het voor de chirurg niet zijn. Die knie moet vervangen worden. Vandaag op bezoek geweest bij zaalarts. In het ziekenhuis wacht je niet meer in een wachtkamer maar in huiskamer uitgerust met luxe stoelen rondom een tafel of een bank. Ook het wachten bij het bloedprikken werd veraangenaamd door goeie DE-koffie aangeboden door een tweetal vrijwilligers. Kortom je zou voor je plezier opgenomen willen worden.

Verder ben ik uitgerust met mijn hulpmiddelen voor na de operatie van morgen middag aanstaande. Ik had ze maar even uitgestald op het bed in mijn onderkomen La Luna. Een paar krukken, mijn steunpilaren voor komende 6-10 weken. Een handyman zodat je makkelijker je sokken, broek etc. die op de grond liggen kunt oppakken. Elastische veters waardoor je makkelijker in je reeds geveterde schoenen kunt glijden en een lange schoenlepel. Mijn volgende blog zal waarschijnlijk ff op zich laten wachten. De wifi connectie in mijn La Luna onderkomen is nog niet aanwezig. Verschillende pogingen om een range extender aan te koppelen hebben gefaald. Ook de KPN dongle werkte voor geen meter. Het binnenhalen van een simpele webpagina als het al lukte duurde zeer lang. Alle download snelheden vanuit het Flinstone IT tijdperk. Ik zit daar dus erg landelijk met een laag bereik. Ook de kippen gaan daar ‘s nachts op stok door een tak in de bomen te bezetten. Anders lopen ze het gevaar om opgegeten te worden door bunzings.

Inburgering

Het afgelopen weekend was voor mij een soort spoedcursus inburgering. Op zaterdag heb ik één van de uitvoeringen van de Concerten bij Kaarslicht bijgewoond. De organisatie lag in handen van de Gemengde Zangvereniging Vriendschap en de uitvoering werd gegeven in dorpskerk Berkenwoude. Berkenwoude waar ik mijn tijdelijk woonstek la Luna vandaag ga betrekken. De eigenaresse van la Luna had ons op het concert geattendeerd. Het was een indrukwekkend bijeenkomst waarbij vooral de grote klasse bleek van de violiste Natasja van Doesburg. Zij begeleidde het koor en bracht ook enkele solo stukken ten gehore. Het is ook geweldig zo’n groot koor van enthousiaste amateurs te zien zingen en daarbij dan nog een imposant orgel. De piano klonk wat ontstemd had ik het gevoel als leek. Ook bleek me wel dat de vakkundige dirigent daar op handen gedragen wordt. Ik heb een videootje over het koor en één met de violiste gemaakt die je hieronder kunt bekijken.

 

Mijn tweede inburgering was een onderdompeling in het architectuur film festival van het filmhuis van Gouda. Ik ben daar al wel vaker geweest. Maar nu hebben we zaterdag naar twee en zondag naar drie films gekeken. Alle films werden boeiend door een deskundige ingeleid. De film over de grootste architect van Nederland Huig Maaskant uit 2003 was een monumentale documentaire. Bij de film over het huis van Melnikov  - a Moscow Utopia kon ik mijn gesnurk bijna niet onder drukken. De mooie muziek en de Finse gesproken tekst en daarbij de veelvuldige herhaling van weinig afwisselende foto’s waren de oorzaak van mijn neiging tot in slaap vallen. Maar een por van Joosje hield me erbij. De zondag begon al vroeg ontspannen met de nog steeds grappige film ‘Mon Oncle’ van Jacques Tati. De moderne tijd en architectuur worden op een zeer geestige wijze belicht. De film The Human Scale gaf een goed beeld dat de auto en niet de mens (voetganger) centraal in stedenbouwkundige ontwikkeling van grote steden. Maar er is hoop als je sommige pogingen ziet in de film. Een film over het huis van de architect Luis Barragan sloot het festival af. Deze film boeide meer dan de Melnikov huis film van dezelfde regisseur. Indrukwekkend huis, mooie kleuren en een sobere indeling. Ook zag ik nog een mooi geel plafond in zijn grote en hoge studio ruimte.

Coco Channel

Denk je aan Chanel, dan denk je aan klassieke ontwerpen en beroemde klanten. En aan Chanel No. 5 de meest verkochte parfum. Het Haags Gemeentemuseum heeft een tentoonstelling aan de legendarische Coco Chanel gewijd. Het is altijd een genot om het Haags Gemeentemuseum te zijn. Ik vond overigens de expositie wat tegenvallen in de presentatievorm. Wel was het aardig om een jasje van Coco Chanel te mogen aantrekken. Weliswaar zat het jasje aan een ketting. Verder kon je dan een foto maken en eventueel uploaden naar een website van het museum. Ik heb de stoute schoenen en het jasje maar aangetrokken voor een foto. Je begrijpt dat het sluiten van het dames jasje wat lastig was vanwege de  wespentaille maat.

Verder was er een unieke tentoonstelling over De anatomische les waarbij zeventiende-eeuwse meesters worden getoond in combinatie met werk van internationale moderne en hedendaagse topkunstenaars. Voor het eerst worden alle tien anatomische lessen die in de zeventiende eeuw in Nederland zijn vervaardigd bij elkaar gebracht. Helaas het meeste werk van de hedendaagse topkunstenaars kon me niet echt boeien. Uitzondering was het werk van Francis Bacon en het vrouwenbeeld van Damien Hurst. De omvangrijke installatie van Folkert de Jong (zie foto links) gebaseerd op het idee van het Theater Anatomicum en speciaal vervaardigd voor deze tentoonstelling was nou ook niet je dat. En dan zeg ik het nog vriendelijk. Geef mij dan maar de ouderwetse anatomische lessen. 

Voorafgaand aan het Haags Gemeentemuseum bezoek nog een lunch gebruikt in restaurant ‘Amber’ van het Haags Fotografie museum. Altijd gezellig en heerlijke lunchgerechten. Daarna een bezoek aan de interessante foto tentoonstelling 'Me-We The Circle of Life’ van Koos Breukel een van de bekendste portretfotografen van Nederland. Hij fotografeert bekende en doodgewone Nederlanders. Elke foto laat naar mijn idee wel iets van pijn en littekens zien die mensen letterlijk of figuurlijk oplopen tijdens hun leven (zie foto Jan Lenferink). Origineel is ook het idee dat zijn studio in zijn woonkamer nu naar het museum verplaatst is. Je kunt vanaf zijn eigen bank naar een documentaire over zijn stijl van werken kijken. Een aanrader is deze tentoonstelling. Hieronder nog een korte video impressie van het dagje cultuur snuiven. Het bestaat uit een aangepaste trailer van de Coco Chanel expositie (zoek de verschillen, voor de originele klik hier), dan wat opnamen van het fotowerk van Koos Breukel en tot slot een impressie van de Anatomische lessen. 

WIT

Dat is de naam van de foto tentoonstelling in het Fotomuseum in Rotterdam. Het was een een stijlvolle en mooie expositie. Het liep eigenlijk van wit als begin van het leven. Een witte pagina, een onbeschreven blad tot aan het einde van het leven waarin wit als kleur ook gebruikt wordt. Vele foto’s over wit en merendeel in zwart-wit vormde leidraad. Volgens de website van het Fotomuseum is de tentoonstelling WIT een totaalervaring met fotografie als leidraad. Wit vormt het uitgangspunt voor een veelzijdige tentoonstelling waarin het publiek in aanraking komt met verschillende betekenissen van wit. De expositie presenteert documentaire, portret- en landschapsfotografie, maar ook kunst, mode, design, architectuur, film, video en meer. De expositie is historisch en eigentijds; een ontdekkingstocht langs verhalen en belevenissen vol met tegenstellingen tussen licht en donker, open en dicht, leven en dood. Tot zover de website. Ik zag weer mooi fotowerk van Ed van der Elsken. Verder had fotograaf Ola Lanko alle rijstkorrels gefotografeerd die in een ons rijst aanwezig waren. Met die foto’s was een hele wand beplakt. Ook een foto van een ei op een bord over de volle breedte van een wand  was een echte eyecatcher. Gelukkig kon ik in het begin nog wat video opnamen maken. Een korte impressie daarvan hieronder. Een aanrader deze expositie die nog tot 4 januari 2014 duurt.

Koffie zetten

Het geluid van het malen van koffie met een molen aan de muur vroeger thuis klinkt me nog in de oren. Soms werd ook bij de Gruyter gemalen koffie of koffiebonen gekocht. In een mooie statige winkel in Utrecht op de Biltstraat zat een de Gruyter. En uiteraard het snoepje van de week van de Gruyter was een bekend fenomeen. Later werd thuis de koffie elektrisch gemalen. Je moest dan wel goed de deksel vasthouden omdat anders alle koffiebonen en het maalsel door de kamer vloog. Nu is het elke dag een groot genot om een nespresso te drinken. Machine  aan, capsule erin, drukken op de knop en voilà daar komt het donkere vocht in je espresso kopje terecht met een mooi schuimlaagje. Simpel als dat. Een kind kan de was doen. Dus kleinzoon Mats weet ook al hoe het moet. Hij klets er op zijn manier nog bij en heeft er dikke pret mee. Van zo’n kopje koffie op die manier gemaakt wordt je nog vrolijk ook. Kijk maar naar het videootje dat Edgar gisteren maakte. 

Arras

Arras een stad in noord Frankrijk. Normaliter zou ik deze stad op mijn reis naar Pillac vanuit Nederland links laten liggen en omgekeerd vanuit Pillac naar Nederland rechts laten liggen. Maar dit keer kwam het me goed uit toen ik gisteren op weg terug was naar Nederland om deze stad aan te doen. Een overnachting in hotel Mercure in Arras zorgde ervoor dat ik gisterenavond het centrum bezocht voor een geschikt restaurant. De aanbeveling voor een goed visrestaurant van de hotelreceptie heb ik niet opgevolgd. De menukaart zag er saai uit en het was meer een vlees resto. Gelukkig viel mijn oog op het restaurant Amarine, la mer, si proche….. Arras ligt nou weliswaar niet direct aan de zee maar het klonk veel belovend. Bij het binnenkomen loop je over een scherm in de vloer heen waarin vissen tussen keien door zwemmen (op video) terwijl je er tegelijkertijd het geluid van water hoort als gevolg van je stappen in het water. Het geluid van een grote stomer klinkt overigens ook regelmatig in het restaurant ten teken dat een gerecht gereed is om uit geserveerd te worden. De menu kaart is uitgebreid maar door de manier van presenteren komt het wat chaotisch over. Veel verschillende schotels met schaal- en schelpdieren worden aangeboden. Dus het betere peuter- en slurpwerk.  Maar er was ook uiteraard vis. Ik ging voor een triootje als entree. Zalm gemarineerd, zalm gerookt en een zalm tartaar. Smakelijk maar de rooksmaak en marinade smaak waren niet zo sterk aanwezig als ik gehoopt had. Als amuse kreeg ik al een tonijn salade met knapperige wafeltjes. Mijn hoofdgericht bestond uit gegrilde tonijn op Oosterwijze. Prima combinatie. Ik kon dit geheel niet anders blussen dan met een Chardonay wijntje of twee. De bediening was uiterst plezierig. Verder was het een genot om te kijken naar de cheffin die in de keuken de plateaus met schaal en schelpdieren voorbereidde. Ze stak heel behendig de oesters open. Amarine is een nieuwe keten van 10 restaurants over Frankrijk verdeeld. Men kan ook via het internet zijn visschotels bestellen. Maar wat is er nou niet leuker om met vrienden gezellig vis te tafelen. Gezond en lekker. Dat vonden gisteren ook heel veel bezoekers van Amarine, la mer, si proche in Arras. Dus links of rechts laten liggen van deze plaats zal in de toekomstig lastiger zijn.

Laatste acties

Vandaag doe ik wat laatste acties hier in Pillac zodat ik morgenochtend richting Nederland kan rijden. Mijn e-bike staat inmiddels achter in de Fiat Doblo. Mijn koffers gevuld met kleren en elektronica spullen. De luiken van de Bergerie en de garage deur zijn dicht gedaan. Het huis is aan kant. Helaas ontving ik gisteren het teleurstellende bericht dat de renovatie van de vakantie woning in Hekendorp waar ik zou gaan verblijven niet op tijd gereed is. De eigenaar heeft zich verkeken op installatie keuken en verwarming. Dat was ff slikken. Wanneer de renovatie dan wel gereed zou zijn was dermate ongewis dat ik mijn keuze nu op een ander huis heb laten vallen. Het betreft het atelier La Luna van kunstenares Tineke Maatje in Berkenwoude. Normaliter gebruikt ze deze ruimte als B&B en als atelier voor workshops maar ik mag het huren. Het is een grote ruimte met keuken, woongedeelte en slaap gedeelte. Verder aparte badkamer. Er hangt uiteraard werk van de kunstenares aan de muur. Het geheel maakt een gezellige indruk. Ook nog een houtkachel. La Luna staat apart van het woonhuis in het landelijk gebied en is een voormalige stal geweest. Nu helemaal verbouwd en ook uitgerust met vloerverwarming. Dus de voeten hoeven niet op het koude zeil :). Op dit moment ontbreekt er in La Luna nog een wifi maar daar wordt aan gewerkt. Belangrijk hetgeen ook gisteren weer eens bleek. Vanaf het middag uur was het internet van Orange er weer eens af. Het was onmogelijk om met de helpdesk van Orange in contact te komen. Het irritante muziekdeuntje van de hulplijn bleef nog lang hangen in mijn hoofd. Het bleek echter een grote storing te zijn. Ik kon mijn boodschappen in SPAR van St Severin niet betalen met de plastic fantastic cards. Dus  mijn portemonnee op zijn kop om alle muntjes te verzamelen. Uiteraard was geld tappen ook niet mogelijk. Gelukkig was het probleem na een paar uurtjes opgelost.

Spektakel

Vandaag was het weer zonnig weer. Het houdt maar niet op. Dus weer lekker lang in de zon gezeten op de veranda. Toen besloten om nog eens door het gebied te rijden en vooral weggetjes uitzoeken die ik nog niet gereden had. Dan lukte al snel want net buiten de aanpalende kern Le Bernou kon ik een weggetje in die leidde naar een echte vlieghangar van mijn buurman Petit. Zijn (groot)vader hebben altijd met kleine vliegtuigjes in dit gebied gevlogen. Helaas zijn (groot)vader is neergestort hier vlakbij en daarbij de eeuwigheid ingevlogen. De buurman zelf vliegt regelmatig in de zomer rond. De landingsbaan (en dus ook startbaan) is naar mijn idee niet geheel vlak. Op de hangar hangt het bordje ‘Chez Berliot’ alsof het een naam van kroeg betreft. Helaas heb ik opstijgen of dalen van het vliegtuigje nog nooit in werkelijkheid zien plaatsvinden. Staat nog op mijn verlanglijstje voor een videootje. Even verder op de weg  na de landingsbaan staat een zeer groot monumentaal huis. Het zou zo als een plaatje kunnen dienen van een etiket op een fles wijn.

De ochtend was al vroeg begonnen met het volstouwen van mijn Fiat Doblo met een aantal verhuisdozen afkomstig uit Noorwegen. Nu na een jaar kon ik door de herinrichting van mijn videostudio weer wat oude spulletjes afvoeren naar de vuilstort hier in de buurt. Bij het opruimen kom je dan ook altijd weer dingen tegen die je ‘kwijt’ was. Zo ook de laatste oranje badeend die ik nu kon toevoegen aan de reeds twee aanwezige. Dus kwik, kwek en kwak zijn weer een compleet trio. Ze gaan overigens het zwembad niet meer in want ik heb ook hivernage gekocht. Een chemisch spulletje om het zwembad winterklaar te maken. Winterklaar zoals Koot en Bie dat destijds noemde als vrije jongens die onderhoud pleegden aan tuinen voor de winter. Wel jullie zien het was weer een spectaculair dagje :).

Foto terugblik

Vanochtend ben ik begonnen aan drie overzichts video's van het leven op en rond Les Cotes in Pillac in 2013 op basis van het groot aantal foto’s die Joosje in 2013 heeft gemaakt. Het gebruik van foto’s mits goed gemaakt geeft een extra dimensie aan de video. Ik had zoveel foto materiaal tot mijn beschikking dat het drie video’s geworden zijn. Eén tot en met het voorjaar 2013 ondersteund met de magische muziek klanken van Biosphere.

 

De tweede over de zomerperiode met daarin het bezoek van Jasper en Marlieke. Daarmee kun je nog eens nagenieten van de heerlijke vismaaltijd die ze samen hebben bereid. En deze video is ondersteund met hun ‘eigen’ muziek door Marlie’s Angels opgenomen in de studio van Jasper.

En de derde video over de bloemenpracht in de tuin rondom het zwembad, de schitterende avondopnamen en het najaarsfruit. Op de video's kom ik zelf ook eens in beeld. Weliswaar ongeschoren af en toe. Dit keer dus niet weggedoken achter de camera. En de muziek is van Miles Davis. Puur zoals de natuur hier.

Storm

Op de foto een beeld hoe mijn video studio erg begin van deze middag uitzag. Een rommeltje om het opgeruimd te krijgen. Nee niet het gevolg van de storm die over Nederland in de kleuren oranje – rood geraasd heeft. Maar het gevolg van het in elkaar zetten van twee Ikea kasten waardoor ik nu eindelijk weer wat verhuisdozen die op de open zolder stonden kon gaan op ruimen. Ik heb voornamelijk video spullen (camera's, statieven, reflectie schermen, tapes, microfoons, groot assortiment kabeltjes etc.) gesorteerd en netjes opgeborgen. Je verzamelt wat video spullen in de loop der jaren. Ook verrassend om te zien hoe de ontwikkeling snel is gegaan met video. Van zware buizencamera met zware accu en grote analoge tapes naar de digitale steeds kleiner wordende HD camera. En van analoog naar digitaal en toenemende kwaliteit. Bijna alle filmpjes op Youtube zijn tegenwoordig van HD kwaliteit.  De grote opruim actie heeft er ook toe geleid dat mijn werktafel minder vol is. Ik heb mijn dag tot zover nuttig besteed aan mijn video huishouden in Pillac waar het goed toeven is.

Joop en Pierre

Vanmiddag heerlijk genoten van het warme zonnetje dat scheen. Ondanks de voorspelling van regen hier in Pillac pakte het totaal anders uit. Dus met mijn snuffert in de zon op het terras naast het zwembad. Terwijl ik de zonkant uitkeek stond Pierre, een van de buiten beeldjes, weer onverstoorbaar de ander kant op kijkend te mijmeren over het landschap. Althans dat stel ik me voor in gedachten. Een collega uit Noorwegen dacht dat Pierre mogelijk vanwege zijn houding op de foto de Franse manneke pis was. Ik heb hem maar even uit die droom geholpen en vertelt dat het Pierre de dichter is. Het mais  op de grote akkers achter mijn huis is nog steeds niet geoogst. Het is een prachtig gezicht ook nu het lichtbruin en wat verdord is. Toen ik vanochtend mijn baquetje ging kopen in St. Severin zag ik al verschillende auto's langs de weg van Les Cotes staan met mannen in jagers outfit. Kennelijk is het jachtseizoen weer open. En vanmiddag was er veel jankend honden geluid. Niet echt prettig om te horen. Maar het hoort nu eenmaal bij Frankrijk. En zolang de kogels niet over mijn hoofd vliegen kan ik er wel meeleven. Ik kreeg vanmiddag een foto van Mats terwijl hij met Femke en Edgar aan het shoppen was bij mijn favoriete woonhuis winkel Ikea. Misschien zat hij wel aan de Zweedse gehaktballetjes. Toevallig was ik bezig met het monteren van een opbergkast van Ikea. Dan kan ik mooi een aantal van mijn video spullen die nu wat te hooi en te gras door mijn studio liggen netjes opbergen. Ordnung muss sein!

Innovatief en duurzaam

Innovatie en duurzaam zijn tegenwoordig veel gebezigde begrippen. Toen ik het afgelopen weekend door het Veenhuizer gevangenis museum wandelde schoten me deze begrippen te binnen. Ik zag een herbruikbare lijkkist staan (zie foto). In die kist werden overleden verpleegden vervoerd naar de begraafplaats bij Veenhuizen, ook wel het Vierde Gesticht genoemd. De kist was alleen bedoeld voor transport. Het lichaam werd zonder kist begraven. Zo kon de lijk kist opnieuw worden gebruikt. Misschien een innovatief idee om meer toe te gaan passen indien een dode gecremeerd wordt. Dan kan de kist opnieuw gebruikt worden en dat scheelt weer bomen. Dus innovatief en duurzaam. Verder stond er in het museum een eenvoudige maar zeer krappe cel die ook makkelijk verplaatst kon worden. In de cel een hangmat waar de gevangene in kon gaan liggen met bovenin een plank met extra deken en een ouderwetse piespot. Misschien niet echt aantrekkelijk om in te verblijven maar wel lekker duurzaam. In die tijd droegen de boeven overigens een masker zodat ze niet zichtbaar waren. Ze waren alleen herkenbaar aan hun nummer. Niemand maakte zich in die tijd druk over deze ouderwetse vorm van gesluierd zijn.